Το... μίσος που σώζει

Το δίλημμα των κυβερνώντων για τη ζωή ή το θάνατο του μικρού επιχειρηματία, του εμποράκου της απόκεντρης οδού άρθηκε με τη μαγική λέξη «λύτρωση». «Είναι ανακούφιση για την επιχείρηση το κλείσιμο», είπε ο μεγαλοπαράγοντας. Αυτή είναι η δικαιολογία για το αναγγελθέν μεγάλο σαφάρι συλλογής εσόδων μέσω κατασχέσεων και πλειστηριασμών των οφειλετών-επιχειρηματιών. Όμως, η κυβέρνηση και οι σύμβουλοί της παραγνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία διασταυρώνεται με την κοινωνία στο μικρό μανάβικο, στο εμπορικό, στο καφενείο και στη μικρή βιοτεχνία της γειτονιάς. Αγνοούν ότι η ζωή του μικρού επιχειρηματία είναι συνυφασμένη με τη μικρή του επιχείρηση. Ότι η «λύτρωση» σημαίνει ουσιαστικά το θάνατό του, καθώς η ζωή του είναι συνυφασμένη με τον τόπο, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον. Άρα, η «λύτρωση» του εμποράκου είναι το ξερίζωμά του από τις ποικίλες ζωτικές του ρίζες. Γι’ αυτό ο… λυτρωμένος επιχειρηματίας, όπως και ο άνεργος, ακόμα και αν βοηθούμενος έχει να φάει, έχει στέγη ή μπορεί να ντυθεί, έχει ακρωτηριασθεί από το να αισθάνεται χρήσιμος, καθώς στερείται την πραγματική δημόσια αναγνώριση του εργαζόμενου. Εν άλλοις λόγοις, εδώ δεν έχουμε τη «λύτρωση» μιας απρόσωπης επιχείρησης αλλά έναν κανιβαλισμό ψυχών. Έχουμε την «κοινωνική ασθένεια» που προκαλούν οι ποικίλοι ολοκληρωτισμοί. Γι’ αυτό σήμερα η δηλητηρίαση της κοινωνίας έχει φθάσει μέχρι τη διαφθορά της δυστυχίας! Ή αλλιώς, το ξερίζωμα είναι μακράν η πιο επικίνδυνη ασθένεια των ανθρώπινων κοινωνιών, καθώς οι ξεριζωμένες ψυχές περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω του λήθαργου και άλλοτε της βίας, όπως συνέβη με τους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Γιατί η απονέκρωση της οικονομικής βάσης της χώρας, που κατά 90% απαρτίζεται από μικρομεσαίους επιχειρηματίες, οδηγεί, εν τέλει, σε απώλεια της ταυτότητας του προσώπου και στην κοινωνική πολυδιάσπαση, τη ρήξη του κοινωνικού ιστού. Οι συναισθηματικοί δεσμοί καταργούνται και παύει να υφίσταται η κοινωνική εκτίμηση-αναγνώριση. Αυτό δημιουργεί μία τεράστια κόπωση, ένα τρομερό κενό καθώς ό,τι αποτελεί το όλον ενός προσώπου, η προσωπικότητά του, τελεί συνεχώς υπό αίρεση. Από εδώ προκύπτει η εθνική κατάθλιψη και μία κοινωνία που παύει να είναι κοινωνία. Η ψυχολογική αναπλήρωση των αρμών του κοινωνικού ψηφιδωτού που ελλείπουν μπορεί να επισυμβεί μόνο με μετατόπιση σε διάφορες πίστεις, που μεταθέτουν την ελπίδα. Έτσι, ακόμη και ο ρατσισμός, όπως και κάθε μίσος, μπορεί να καταστεί αναγκαίος για τη σωτηρία τόσο των ανθρώπων όσο και της κοινωνίας! Όπως στον Ξένο του Καμύ που το μίσος ήταν αναγκαίο για να μην πεθάνει κάποιος από μοναξιά.