Ντιτρόιτ, η αμερικανική πόλη-σύμβολο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, εκεί που η Ford δημιουργούσε το περίφημο μοντέλο T για τις μάζες και η General Motors τα εξατομικευμένα αυτοκίνητα για τους νεόπλουτους, η πόλη αυτή καθίσταται πλέον έρημη στο μεγαλύτερο μέρος της, καθώς 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν μεταναστεύσει. Ερημιά και στη Λεωφόρο Θηβών, στη Λ. Κέννεντυ, στο Περιστέρι και στο Χαϊδάρι. Άδεια μαγαζιά. «Κουφάρια» παντού. Η δυτική Αθήνα της ακμάζουσας μικρομεσαίας βιοτεχνίας και του εμπορίου πνέει τα λοίσθια. Τη χαριστική βολή έρχονται να δώσουν οι κυβερνητικοί εισπράκτορες κατάσχοντας και βγάζοντας σε πλειστηριασμό ό,τι απόμεινε. Η «εικόνα» αγριεύει, κατηφορίζοντας προς το κέντρο της Αθήνας. Εδώ η ερημιά και το κενό έχει καλυφθεί από την εγκληματικότητα. Ακριβώς, όπως στο Ντιτρόιτ οι άνθρωποι αρχίζουν να μετακομίζουν σε πιο ασφαλείς περιοχές καθώς οι αρχές αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα.
Τελικά, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας αλλά και στις μη προνομιούχες γειτονιές του Ντιτρόιτ η απελπισία αφήνεται να αυτοεξοντωθεί, να αυτοπυρποληθεί εν πλήρει χημική ελευθερία, καθώς η ηρωίνη μοιράζεται και καταναλώνεται δημόσια. Εδώ εγκαταβιούν οι ανέστιοι, οι απόκληροι, οι αποκλεισμένοι, οι έσχατοι. Εδώ βρίσκεται το τελευταίο σκαλοπάτι της κοινωνικής κλιμάκωσης του μίσους. Δεν υπάρχει άλλος «πιο κάτω» ώστε να ασκήσουν κι αυτοί τη βία της φιλανθρωπίας, όπως συμβαίνει με την ιαπωνική μαφία(Yakuzas)! Δεν υπάρχει εδώ ηθική, αφού η κυρίαρχη ηθική νομιμοποιεί την κόλαση. Υπάρχει μόνο απελπισία. Γι’ αυτό οι πιο αδύνατοι εκθέτουν ότι διαθέτουν ως ίδιο κεφάλαιο, τον ίδιο τους τον εαυτό, το σώμα τους. Κάποιοι το «καίνε» με ουσίες. Άλλοι κι άλλες το εκπορνεύουν. Άλλοι παίζουν με τη συμβολική φαλλική προέκταση, μ’ ένα μαχαίρι ή ένα πιστόλι. Η κλοπή γίνεται η ζωή που τους έκλεψαν και η βία η ηδονή του ζην επικινδύνως. Πορεύονται, έτσι, από βία σε βία, από το μίσος στη μνησικακία και σε συμπεριφορές που θάλλουν στο «χώρο» της δομικής ανισότητας προσδοκιών και ευκαιριών. Όταν αυτοί οι άνθρωποι πολιτικοποιούνται, συχνά έλκονται από το φετιχισμό της δύναμης. Γι’ αυτό ο λόγος του μίσους και της βίας βρίσκει απήχηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία τηρουμένων των αναλογιών, το 40% της εκλογικής βάσης του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στις πρόσφατες εκλογές των καντονίων ανήκουν στην εργατική τάξη, ενώ το 29% ανήκει στις ηλικίες από 34-49 και το 25% στις μικρότερες. Συνεπώς, η οικονομική κρίση έχει εκτός από οικονομικές και κοινωνικο-πολιτικές συνέπειες. Αυτό δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται οι σημερινοί κυβερνώντες στην Ελλάδα που συνεχίζουν την ίδια αντιαναπτυξιακή πολιτική, οδηγώντας σε αργό θάνατο την οικονομία αλλά και την κοινωνία. Αντιθέτως, επιχειρούν με το μεγαλομανές ύφος τους και επικοινωνιακούς πομφόλυγες να καλύψουν την πολιτική κενότητα. Επιχειρείται, μάλιστα, να φιμωθούν εκείνες οι μιντιακές φωνές που έχουν το… θράσος να υπερβαίνουν τη συστημική διαπλοκή. Έτσι ώστε να μη μιλά κανείς για τη νέα πόλη όπου οι άνθρωποι θα έχουν εργασία και θα συναντιούνται ξανά στις πλατείες, αναζητώντας τη δυνατότητα του αδύνατου σε αυτοοργανωμένους ομίλους συλλογικής πράξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου