Οι εξεγέρσεις των πεινασμένων

Η ανεργία καλπάζει. Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο. Οκτώ στους δέκα Έλληνες είναι μες στη μαύρη απελπισία. Αλλά η κυβέρνηση συνεχίζει την αντικοινωνική πολιτική και την οικονομική της τρομοκρατία περί… χρεοκοπίας, υπακούοντας στα νεοφιλελεύθερα κελεύσματα της τρόικας. Κι όμως δεν είναι για όλους μαύρη η ζωή. Κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν, ακόμα και οι ελληνικές τράπεζες. Οι ξένες ακόμα περισσότερο. Οι γαλλικές BNP-Paribas κέρδισε το 2010 8 δις ευρώ, η SG 4 δις και η Credit Agricole 3,6 δις ευρώ. Τα δέκα μεγαλύτερα Hedge Funds κέρδισαν πάνω από 28 δις δολάρια, στοιχηματίζοντας για τη χρεοκοπία χωρών όπως η Ελλάδα. Ενώ τώρα αρχίζει και το μεγάλο φαγοπότι με τις τιμές του πετρελαίου και των τροφίμων. Οι τιμές των τελευταίων αυξάνονται με τρομακτικό ρυθμό(καταγγελία FAO) και πολλοί εκτιμούν ότι θα υπάρξουν και πάλι οι εξεγέρσεις των πεινασμένων, όπως συνέβη το 2008 στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, στην Αϊτή, τις Φιλιππίνες και το Μεξικό. Ο λόγος της ανόδου των τιμών των τροφίμων, κυρίως των δημητριακών και των γαλακτομικών προϊόντων, αποδίδεται στη χαμηλή προσφορά λόγω των κλιματικών αλλαγών, στο μοντέλο ανάπτυξης που κυριολεκτικά εξαφάνισε τη γεωργία αλλά και στη χρήση μεγάλων ποσοτήτων καλαμποκιού από τις ΗΠΑ για την παραγωγή αιθανόλης(καύσιμο).
Υπολογίζεται ότι σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει καθόλου σιτάρι. Όμως, στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και τα χρηματιστηριακά-τραπεζικά κερδοσκοπικά παίγνια. Είναι αξιοσημείωτο το παράδειγμα του Μεξικού, που αγόρασε δύο εκατομμύρια τόνους καλαμπόκι «στα χαρτιά», δηλαδή στη χρηματιστηριακή αγορά του Σικάγου. Αυτή η λύση καθιστά ευάλωτη την τροφοδότηση της χώρας αλλά και ευαίσθητη την τιμή του προϊόντος σε κερδοσκοπικά παιγνίδια. Για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά με συγκεκριμένο τρόπο ότι η σημερινή κρίση αφορά το γεγονός ότι το σιτάρι το ορίζουν αυτοί που δεν έχουν δει ποτέ ένα κόκκο σταριού, αφορά στον τρόπο λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Δύσης, το οποίο λειτουργεί σαν «πανωσήκωμα», δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένης κατάρρευσης του οικοδομήματος της κοινωνίας των ανθρώπων.
Αυτός ο κίνδυνος είναι αποτέλεσμα του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου όπου οι κανόνες και τα όρια του κέρδους δεν υφίστανται. Αλλά ποια είναι αυτά τα όρια; Είναι το δημόσιο συμφέρον, ήτοι η κοινωνική συνοχή. Συνεπώς, από ένα σημείο και μετά, όταν η ανεργία πλήττει άμεσα την κοινωνική συνοχή έχουμε αισχροκέρδεια και απληστία καθώς και κατάλυση της ίδιας της πολιτικής δημοκρατίας αφού δεν υπάρχει η κοινωνική της βάση. Αλλά ποια είναι η διαφορά μεταξύ φιλελεύθερης και νεοφιλελεύθερης οικονομίας; Στην πρώτη υπάρχουν όρια και κανόνες, στη δεύτερη όχι. Γι’ αυτό εκείνοι που ομνύουν στη δεύτερη, όπως η κυβέρνηση και η τρόικα, θα πρέπει να δουν το αδιέξοδό της, καθώς δημιουργεί ζούγκλα παντού. Όμως, το πρόδηλο είναι πως η ανεργία και η πείνα επανέρχονται στο προσκήνιο ως ανθρωπιστική καταστροφή, καθώς ακόμη και η απλή… κερδοσκοπία έχει ως συνέπεια 854 εκατομμύρια άνθρωποι να κοιμούνται νηστικοί και εκατομμύρια παιδιά να πεθαίνουν από έλλειψη βιταμίνης Α και καθαρό νερό.