Ένας εργάτης στραγγαλίζει τη γυναίκα του κι αυτοκτονεί. Δυο παιδάκια μένουν πεντάρφανα στους πέντε δρόμους. Είχαν οικονομικές δυσκολίες και δάνεια απαντούν κάποιοι όταν τίθενται τα «γιατί;». Μα αρκεί αυτό για να εξηγήσει μία τέτοια τραγωδία; Κι όμως είναι αρκετό. Γιατί η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά είναι και πολιτική, κοινωνική και ανθρωπολογική. Η κυρίαρχη συμβολική τάξη, η ιδεολογία του ακραίου ατομικισμού, όπου το χρήμα αγοράζει την ορατότητα του προσώπου, το κύρος ακόμα και τον έρωτα, δεν μπορεί πλέον να αφορά τον εργαζόμενο που πηγαίνει από δουλειά σε δουλειά, που δεν έχει μία θεσμική οργάνωση ή κοινότητα να ακουμπήσει, που έχει χάσει κάθε αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, αυτός ο άνθρωπος που η αγανάκτηση ασφυκτιά εντός του, πληροί όλες τις προϋποθέσεις της τρέλας.
Η καταναλωτική μανία της δανεικής ευτυχίας και το αυτοαναλωνόμενο πάθος, που προσέφερε ο νεοφιλελευθερισμός, πρέπει τώρα να πληρωθεί. Και η άυλη πληρωμή είναι η μη ορατότητα, η οδύνη του τίποτα, του άχρηστου, του περιττού. Το υπαρξιακό κενό θα πληρωθεί με τη βία. Το χαμένο Πρόσωπο θα ανασυσταθεί με το φόνο και την αυτοχειρία. Γιατί η διαπροσωπική μας δέσμευση με κάποιον ή κάποια στην καταναλωτική-αγοραία κοινωνία δεν συνυφαίνεται με αφετηρία το όλον του Προσώπου, αλλά με τη συμβολική βαρύτητα ενός αυτοκινήτου ή ενός σπιτιού, μ’ ένα εμπράγματο κομμάτι, ένα αντικείμενο η απώλεια του οποίου σημαίνει και την εξαφάνιση της επιθυμίας γι’ αυτόν/ήν. Αυτή η συνεχώς επιταχυνόμενη μετακίνηση, αυτός ο ίλιγγος της κατευθυνόμενης επιθυμίας, που πλέον ματαιώνεται, οδηγεί στην κρίση ταυτότητας, στο κενό, στην άβυσσο ασύνδετων, αδόμητων επιθυμιών και στη σύγχυση φαντασιακού και πραγματικού, ήτοι στην τρέλα. Γι’ αυτό απαιτείται μια νέα αντικαταναλωτική ιδεολογία, μια νέα σύνθεση ατομικότητας και συλλογικότητας, όπου ο άνθρωπος θα βρίσκει αλληλεγγύη και συμπαράσταση και θα αναγνωρίζεται ως υποκείμενο και ουσία και όχι ως αντικείμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου