O ξένος μας εαυτός

Ένας νέος γύρευε τη μεσημεριανή του τροφή στον κάδο απορριμμάτων έξω από το μετρό του Αγίου Αντωνίου. Εφτά πεινασμένα αδέρφια έκλεψαν ένα κομμάτι ζάχαρη στο Περινιάν! Η κυκλοφορία στους εθνικούς δρόμους εξομαλύνθηκε. Η μεγάλη φυγή διεξάγεται ομαλώς. Αλλά ένα εξάχρονο παιδάκι παλεύει να κρατηθεί στη ζωή και ζητάει αίμα. Όλοι ζητάνε αίμα. Τα mail παίρνουν φωτιά. Εκατοντάδες, χιλιάδες τα μηνύματα. Να είναι, άραγε, τόσοι αυτοί που θα πάνε να δώσουν αίμα ή όλοι παροτρύνουμε τους άλλους για να ξεμπερδεύουμε με τις ενοχές μας; Κανείς, πάντως, δεν έβλεπε τον νεαρό που παραληρούσε από οξεία λευχαιμία της ψυχής, από υπερβολική διάταση της μνήμης, από τον άρτιο πόνο της ζωντανής απώλειας, από έρωτα. Και δεν είχε ούτε τα χρόνια του Χριστού, καθώς έμπηγε το καρφί με το δηλητήριο στο χέρι του εν μέση οδώ. Προτιμούσε, λέει, το θάνατο από υπερβολικό νιώσιμο και αυταπάτη παρά από εθελόδουλο ρεαλισμό. Η απελπισία του μαινόμενη ερημιά, μια αφυδάτωση από συνεχόμενες εσωτερικές ερημώσεις. Δεν αναζητά ό,τι χάθηκε από την ουσία των πραγμάτων, δηλαδή το μη ορατό, το όνειρο, ακόμα και το μυστικευμένο, δεν καταφεύγει στους «ψεύτικους παράδεισους», αφού έτσι κι αλλιώς η «πραγματικότητα» είναι ένα απείκασμα, ο κόσμος μια προσομείωση, τα πάντα μια υποκρισία, «λόγια χωρίς αγάπη… λόγια ψεύτικα». Μου μιλάει για την κένωση της ψυχής από Εγώ. Κι όμως δεν είναι ασκητής. Είναι απλώς ένας ξένος. Σκέφτομαι πως αν ζούσε σήμερα ο Χριστός θα ήταν ένας ξένος, ο ξένος μας εαυτός, ο κλεισμένος στα υπόγεια της συνείδησης, αυτός ο εκτός των τειχών απωθημένος εντός μας ξένος. Ο κόσμος της μανικής Αγάπης θα κάνει αυτές τις μέρες και πάλι την έφοδό του στους ουρανούς. Το ίδιο και ο κόσμος της επίπλαστης ευαισθησίας. Η ανάμνηση της θυσίας, η συνάντηση της γιορτής και η δόξα της ανεκλάλητης αγάπης, ό,τι είναι η ζωή και ο τρόπος ολόκληρης της δημιουργίας δεν αναβιώσει και πάλι για μια στιγμή κι ύστερα πάλι από την αρχή. Ώσπου ένας κόκκος ερυθρελάτης να φυτρώσει στην ψυχή σπάζοντας την ψυγμένη κρούστα της από το φρέον ρεαλισμού, αυτοαναφορικότητας και μοναξιάς.