ΟΑΕΔ

«Την τρέλα δεν μπορείς να την εξηγήσεις με τη λογική» αποφαίνεται ο… ψυχίατρος στην τηλεοπτική εκπομπή βαθέως κουτσομπολιού. Συνεπώς οι αιτίες δεν υπάρχουν, όλα είναι θέμα γονιδίων, κληρονομικότητας ή τραυμάτων και ματαιώσεων της παιδικής ηλικίας. Σύμφωνα με αυτή την αναχρονιστική συλλογιστική, οι έρευνες που έγιναν στις ΗΠΑ και αποδίδουν την έξαρση της σημερινής εγκληματικότητας στην πίεση που ασκείται στους ανθρώπους λόγω της οικονομικής κρίσης απορρίπτονται. Ομοίως, παραβλέπεται και η κυρίαρχη συμβολική και ιδεολογική τάξη της ατομικότητας και των υπερτροφικών Εγώ, που για να υπάρξουν οφείλουν να σκοτώσουν συμβολικά(«να πατήσουν») τους άλλους στο σχολείο, στη δουλειά κυρίως, στην παρέα, στην ερωτική σχέση παντού. Όλα αυτά δεν υφίστανται, ή συρρικνώνονται στον ανακλαστικό «μιμητισμό» ως εάν οι νέοι να είναι τα σκυλιά του Παβλόφ. Κι όμως η τρέλα που όντως είναι η άρνηση του λόγου, μπορεί να συλληφθεί με το λόγο («έλλογη λαβή»), όταν μιλάει για τον εαυτό της. Τα λόγια του έφηβου, το παραλήρημά του: «Είμαι εγωιστής. Δεν αντέχω άλλο φτύσιμο…Είμαι απογοητευμένος από όλους. Δεν έχω κανένα σεβασμό, ούτε για τη δική σας τη ζωή ούτε για τη δική μου», είναι ο λόγος της τρέλας, είναι η εκφορά μιας αλήθειας από καιρό γνωστής μα καταγέλαστης, η αλήθεια ενός κόσμου αγνοημένου, περιφρονημένου, εξόριστου, ηττημένου, που δεν μπορεί να συμμορφωθεί με την ήττα του, τη μη αναγνώριση, τη μη ορατότητά του. Κι όμως ο νεαρός «μιλούσε» ήδη με τα ρούχα του, με την εμφάνισή του, όπως μιλάει η καταναλωτική κοινωνία, ενσωματώνοντας ακόμα και την άρνησή της. Αλλά οι απαντήσεις που εισέπραξε ο νεαρός, τα σήματα των άλλων ήταν αρνητικά. Η απόσταση του ίδιου εξάλλου από τους άλλους δεν ήταν παρά ο φόβος της απόρριψης, ο φόβος για να μην τον κατακλύσει η αγωνία του μηδενός. Στο τέλος «μίλησαν» οι σφαίρες, γιατί η βία είναι η προστασία της ψυχικής ακεραιότητας του «εγωιστή», του νάρκισσου. Για να συμβεί αυτό, όμως, έπρεπε να «τυφλωθεί».Γιατί, τελικώς, όλοι είμαστε «τρελοί», αλλά η «αληθινή» τρέλα συμβαίνει όταν όλες οι εκκεντρικότητές μας, όλες οι αυταπάτες της φιλαυτίας και όλα τα πάθη μας φθάνουν μέχρι την Τύφλωση. Η Τύφλωση είναι «το διακριτικό» χαρακτηριστικό της τρέλας. Είναι ο θαμπωμένος λόγος. Και αυτό το θάμπωμα είναι η νοητική νύχτα στο καταμεσήμερο. Είναι σαν να στρέφεις τα μάτια σου στον ήλιο και όλα να θαμπώνουν, να νυχτώνουν. Η τρέλα του νεαρού δεν ήταν το σημάδι ενός άλλου κόσμου αλλά το σημάδι του τίποτε. Γιατί αυτό που βίωνε αδιαλλείπτως ήταν ένας κόσμος αρνητικός ή αδιάφορος στο σάλο της ψυχής του. Γι’ αυτό ο φόνος και ο αυτοχειριασμός δεν ήταν παρά μία «μια πράξη εκμηδενισμού του μηδενός»(Μ. Φουκό).