Αυτισμός

Έμποροι-αεριτζήδες, κρατικοθρεμένα λαμόγια και μιζοθρεμένοι πολιτικοί, αργόμισθοι και μεγαλόμισθοι «διαμορφωτές γνώμης», ηλίθιοι της πένας και αποτυχημένοι των γραμμάτων, πλην όμως επιτυχημένοι στην ίντριγκα, την παγαποντιά και το «ρίξιμο», φιλόδοξες γυναίκες χωρίς θηλυκότητα, άγουρες νέες και νέοι που αναζητούν έναν κορμό να αναρριχηθούν, όλοι είναι εδώ, πέριξ της πλατείας Συντάγματος και της πλατείας Κολωνακίου. Τους βλέπω κορδακιζόμενους, ερωτευμένους με τον εαυτό τους, αυτοϊκανοποιημένους, μπλαζέ και σνομπ. Όλοι τους είναι ικανοί να βάλουν φωτιά στη χώρα για να ψήσουν το αυγό τους και να ικανοποιήσουν την πιο ακραία ματαιοδοξία τους. Δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν πολιτική σημαία, μοναδική τους πίστη το άπειρο Εγώ τους κι ας ανήκουν στη δεξιά, στο κέντρο ή την αριστερά. Το πολιτικώς ανήκειν δεν είναι παρά κάτι σαν τη συμμετοχή στην «Αθηναϊκή Λέσχη» ή τη λέσχη του μπριτζ και της μπιρίμπας. Νάρκισσοι και με στεγνή και σχεδόν οστεώδη καρδιά έχουν φτάσει στο σημείο να μην αντιλαμβάνονται το κακό που κάνουν, να μη βλέπουν τον κόσμο που υποφέρει, καθώς μόνο ο εαυτός τους δύναται να υποφέρει ή να απολαμβάνει. Από αυτόν τον πολιτικό αυτισμό απόρροια της κυρίαρχης συμβολικής τάξης, που είναι μία σύνθεση ενός ακραίου δυτικού ατομικισμού και του ανατολίτικου φιλοτομαρισμού, προκύπτει σε ιδεολογικό επίπεδο και η κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης, αφού οι πολιτικοί εκπρόσωποι δεν εκφράζουν ειμή μόνο τον εαυτό τους. Σ’ αυτό συντελεί και η ισχνή φωνή των «κάτω». Οι τελευταίοι έχουν εγκαταλείψει προ πολλού την αρχή της αλληλεγγύης αποδεχόμενοι το «ο καθένας μόνος του» ως αρχή με αξία φυσικού φαινομένου. Γι’ αυτό λέω ότι τη βία την προκαλεί ο αυτισμός και η έλλειψη συνδετικού ιστού σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πολιτική εκφράζονται μόνο ατομικά συμφέροντα, ενώ τα κόμματα έχουν καταστεί μορφώματα αντιτιθέμενων συμφερόντων μη δυνάμενα να συντεθούν σε μία κοινή πολιτική βάση, σ’ ένα προγραμματικό πλαίσιο.