Χειραγώγηση

Στην Ταϋλάνδη είχαμε πρώτα τα «κίτρινα πουκάμισα» και τώρα τα «κόκκινα» που στρέφονται εναντίον των «μπλε». Δεν είναι οι άνθρωποι που μιλούν, που διαφωνούν, που συγκρούονται αλλά το χρώμα των πουκάμισων. Και όσοι θα νόμιζαν ότι το «κόκκινο» είναι συνυφασμένο με ριζοσπαστικές θέσεις κάνουν λάθος. Οι «κόκκινοι» είναι οι άνθρωποι του τοπικού Μπερλουσκόνι. Μπερδεμένη εποχή. Τα σύμβολα έχουν χάσει κάθε πολιτική σημασία, αφού άλλοτε γίνεται της μόδας το κόκκινο κι άλλοτε το μπλε. Ο λόγος και η γλώσσα έχουν εξοστρακισθεί. Δεν μιλούν οι άνθρωποι, δεν διαλέγονται πολιτικά, τα ρούχα τους μόνο μιλούν, όπως τα κόκκινα γυναικεία παπούτσια στο μυθιστόρημα «Όλα στο μηδέν»(Α. Μαντόγλου). Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομική κρίση. Στην Ισπανία ο σοσιαλιστής Θαπατέρο χάνει και κερδίζει η κεντροδεξιά. Στην Ελλάδα ισχύει για τους ίδιους λόγους το αντίστροφο. Ποιος, άραγε, σπρώχνει τη βούλησή μας πότε εδώ και πότε εκεί σαν εκκρεμές; Ποιος έχει αφαιρέσει και μέσα από ποιους μηχανισμούς τη λογική κρίση μας; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Το μάρκετινγκ μας κατευθύνει με «αόρατα νήματα» σαν μαριονέτες. Μήπως, όμως, δαιμονοποιούμε; Όσοι καταφεύγουν σ’ αυτή την εύκολη μομφή, ας μας πουν: πως ο Γιώργος Παπανδρέου από «βλάκας» των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, έγινε αίφνης ο χαρισματικός ηγέτης και η ελπίδα του τόπου; Εκείνοι που ενδεχομένως μας κατηγορήσουν για συνομωσιολόγους, ας μας απαντήσουν πως γίνεται τρεις χιλιάδες άνθρωποι στη Μολδαβία –δήθεν αυθόρμητα- να μπορούν να αμφισβητούν το αποτέλεσμα των εκεί εκλογών, που σύμφωνα με τους διεθνείς παρατηρητές ήταν άψογες; Ε, λοιπόν, όσο αντιδημοκρατικό είναι κάποιοι να καίνε «φαιά» ή «κόκκινα» βιβλιοπωλεία, άλλο τόσο αντιδημοκρατικό είναι να μη σέβεσαι τις πεποιθήσεις και την πίστη κάποιου και να βάζεις γκαζάκια σε εκκλησίες, και τέλος το ίδιο φασιστικό είναι τρεις χιλιάδες άνθρωποι να μη σέβονται ένα εκλογικό αποτέλεσμα όταν οι εκλογές έγιναν δημοκρατικά. Αλλά το θέμα μας εν προκειμένω είναι η διαμόρφωση της πολιτικής μας συνείδησης κατά κει «που φυσάνε» τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Και, βεβαίως, το συνακόλουθο αδιέξοδο λόγω της αδυναμίας χειραφέτησής μας από την επιβαλλόμενη μαζική ευθήθεια.