I love me

Δεν ξέρω αν η «βροχή» των Λυρίδων θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας, αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό θα συμβεί με τα νέα μέτρα-μετεωρίτες. Εξάλλου, όπως έλεγε κάποιος το 1901, οι φτωχοί «δεν έχουν πολλά χρήματα, αλλά είναι πολλοί»! Όμως, γιατί δεν φορολογούνται τα μεγάλα εισοδήματα; Γιατί δεν συλλαμβάνονται οι μεγάλοι φοροφυγάδες και δεν καταργούνται οι φορολογικοί παράδεισοι(off shore); Γιατί το έλλειμμα των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν το πληρώνουν αυτοί που το δημιούργησαν; Γιατί οι τράπεζες των αμύθητων κερδών, ακόμα και στον καιρό της κρίσης, επιβραβεύονται με τα χρήματα των ήδη ληστευθέντων; Η απάντηση είναι απλή: Βρίσκουν και τα κάνουν. Οι φτωχοί, οι μεσαίοι, οι απλοί εργαζόμενοι είναι χωρίς αξιόπιστη συλλογική έκφραση -με απαξιωμένα ή πουλημένα συνδικάτα- και γι’ αυτό χωρίς δύναμη. «Ο καθένας μόνος του», αυτό είναι το σύνθημα τόσο σε επίπεδο κρατών όσο και σε επίπεδο ατόμων. Αλλά αυτό είναι σε βάρος εκείνων που το μοναδικό τους «όπλο» είναι η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη. Στις ΗΠΑ, μάλιστα, προωθείται η νέα μόδα του «I love me», του απόλυτου ναρκισσισμού μιας δήθεν «γενιάς του Εγώ». Ο καθένας το τομάρι του, λοιπόν, αλλιώς ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι, όπως οι σοσιαλδημοκράτες της Γερμανίας(SPD) που αίφνης ανακάλυψαν και πάλι την «κοινωνική συνοχή» και την ανάγκη να πληρώσουν την κρίση και τα μεγάλα εισοδήματα. Είναι οι ίδιοι, οι οποίοι στο προηγούμενο συνέδριό τους επί Σρέντερ ήθελαν να απαλείψουν τον όρο «κοινωνική δικαιοσύνη» από το καταστατικό τους. Η επιστροφή τους στην «κοινωνική ευαισθησία» οφείλεται απλώς στις δέκα μονάδες με τις οποίες προηγείται η Μέρκελ. Συνεπώς, υποκρισία. Αλλά και ανοησία όταν κάποιος θεωρεί ότι όλα είναι θέμα «βούλησης»(βουλησιαρχία). Ασφαλώς όλα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, αλλά τίνος βούλησης; Των «πάνω» ή των «κάτω»; Προς το παρόν, όποιος τολμήσει να σταθεί στο πλευρό των δεύτερων κινδυνεύει να δαιμονοποιηθεί, όπως ο Τσάβες, ή να χάσει τις εκλογές!