"ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ"

Και τώρα τι πηγαίνουμε να κάνουμε εμείς που εξορίσαμε την οδύνη και τη χαρμολύπη, στην Ήπειρο, στον Άη Γιώργη; Η γιορτή της Ανάστασης εκ νεκρών, αυτή η διαπίστωση της θαυμαστής λειτουργίας της Φύσης έχει συρρικνωθεί σε ευχές-λόγια που δεν επιτρέπουν την οικειότητα. Γιατί η πραγματική εγγύτητα χρειάζεται πρωτίστως «διαθεσιμότητα», δηλαδή τη διάθεση και την ικανότητα να βλέπουμε και να ακούμε τον άλλο, να δεχόμαστε την απρόσιτη πλευρά του, να διαπιστώνουμε αν είναι ή δεν είναι καλά, να συμπάσχουμε ή να συγχαίρουμε ευψύχως. Όμως κανείς σήμερα δεν είναι διαθέσιμος. Ο άλλος κρίνεται ανάλογα με το μέγεθος της ευχαρίστησης που μας προσδίδει, όπως ένα καταναλωτικό αντικείμενο. Γι’ αυτό η γιορτή δεν είναι γιορτή αλλά ένα ακόμα όργιο κατανάλωσης αμνών και ανθρώπων. Γι’ αυτό η συνοχή μας γύρω από το «ανέστη εκ νεκρών» και το γιορτινό τραπέζι είναι ευκαιριακή, στιγμιαία, άηχη, χωρίς τις βαθιές συγκινήσεις της συνάντησης. Κι όμως, ο χριστιανισμός, πριν γίνει εξουσία, κόμισε κάτι καινούργιο στον άνθρωπο, την επινόηση της ανθρώπινης συνοχής μέσω της Αγάπης. Σήμερα, υπαναχωρήσαμε στη φυσική μας κατάσταση· επανήλθαμε στην αναγνώριση μέσω της δύναμης· ο άλλος ξανάγινε η κόλασή μας και η αγάπη έγινε ένας αφόρητος ναρκισσισμός. Γι’ αυτό ας αναστήσουμε για λίγο την αγαπητική σχέση με το βλέμμα του Άλλου, ας θυμηθούμε γύρω από το γιορτινό τραπέζι το καταπληκτικό ποίημα της προς Κορινθίους επιστολής του Παύλου, αυτό που λέει πως «και εάν έχω πάσαν πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί... Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται... πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει...». Η αγάπη με τον τρόπο του Χριστού, ή τον τρόπο του Γκάντι, η αγάπη ως δώρο και ως «πότλατς», η αγάπη ως θυσία του εαυτού. Η αγάπη, γιατί τίποτα δεν είναι η ζωή χωρίς αυτή.