Μπάλαρντ

Το ερώτημα παραμένει: Ποιος νιώθει σήμερα το πάθος ή τα πάθη των άλλων; Κανείς. Ποιος αντιλαμβάνεται ότι η σημερινή οικονομική κρίση είναι, συγχρόνως, κρίση πολιτισμική αλλά και ανθρωπολογική; Κανείς. Κάποτε οι φιλόσοφοι μιλούσαν για τον παροξυσμό της αδιαφορίας για τον άλλον(Μποντριγιάρ). Σήμερα, ακόμα και η μεγάλη πτώση των νερών των ποταμών, η ίδια η περιβαλλοντική καταστροφή, οφειλόμενη στην ανθρώπινη δραστηριότητα, μένει απαρατήρητη. Όλα αυτά σημειώνονται με αφορμή το θάνατο του συγγραφέα Τζέιμς Γκ. Μπάλαρντ και τον τίτλο σχετικό τίτλο εφημερίδας: «Ψυχιατρικά ανίατος ή συγγραφέας του μέλλοντος». Κι επειδή το μέλλον που «προέβλεψε» ο Μπάλαρντ είναι τώρα, μάλλον ψυχιατρικά ανίατοι από βαριά απάθεια και αδιαφορία είναι όσοι εξακολουθούμε να μη βλέπουμε την καταστροφή που ήδη συντελείται και είναι μη αναστρέψιμη. Ο Μπάλαρντ στο Millenium Reople μιλούσε για την εξανάσταση των μεσαίων τάξεων εναντίον του πολιτισμού της κατανάλωσης αλλά και του μέσου εκείνου που οδηγεί στην απάθεια, στο θάνατο των συγκινήσεων. «Ζούμε» έλεγε «στην εποχή του θανάτου των συγκινήσεων». Και όταν τον ρωτούσαν γιατί το λέει αυτό, εκείνος απαντούσε λέγοντας «Δείτε πως η επιβολή της τηλεόρασης εκχυδαΐζει τον πόλεμο, την τρομοκρατία, την αγανάκτηση, τη βία, την πείνα, τις καταστροφές… Γινόμαστε όλο και περισσότερο σκληροί και ‘’μπλαζέ’’… Οι άνθρωποι δεν ζουν πλέον το γεγονός, αλλά κινηματογραφούν τη ζωή τους με την κάμερά τους και στέλνουν τα φίλμ τους στην τηλεόραση. Αυτό δημιουργεί μία φοβερή ψυχρότητα στην καθημερινή ζωή. Οι άνθρωποι δεν αισθάνονται πια ανησυχία ούτε ενοχλούνται από τις τραγωδίες, εκτός κι αν συμβεί στο σπίτι τους, στο χωριό τους… Οι ηθικές βάσεις της ανθρώπινης δέσμευσης λείπουν, δεν μας αφορά αυτό που συμβαίνει στους άλλους. Ενδιαφερόμαστε περισσότερο για μία νέα μάρκα αρώματος, τηλεόρασης ή παπουτσιών παρά για μία παγκόσμια καταστροφή, όπως η πείνα στην Ασία. Είμαστε όλο και πιο άγριοι στις σχέσεις μας με τους άλλους… έχουμε ‘’από-ρομαντικοποιήσει’’ τις ζωές μας. Η συγκίνηση υπάρχει ακόμα, αλλά είναι ταχύτατη, στιγμιαία κι ύστερα περνάμε σε κάτι άλλο: στην καθημερινή αγριότητα».