Ταξίδια

Δύο νέοι, ένας Έλληνας, ο Ευθύμης από τη Μυτιλήνη κι ένας Αφγανός, αγνώστου ονόματος, ξεκινούν από την Ελλάδα, ο πρώτος για την Ανατολή κι ο άλλος για τη Δύση. Ο Ευθύμης θα πάει στην Ινδία, την Ινδονησία, την Ταϋλάνδη, θα κάνει σ’ ένα χρόνο 40.075 χιλιόμετρα. Ο Αφγανός θα κάνει σε 30 ώρες 2.800 χιλιόμετρα, περνώντας από τα Σκόπια, τη Σερβία, την Ουγγαρία, τη Σλοβακία, καταλήγοντας στην Πολωνία. Μόνο που ο δεύτερος θα κάνει το δικό ταξίδι δεμένος με μία ζώνη κάτω από το κιβώτιο ταχυτήτων ενός λεωφορείου. Γι’ αυτό το ένα ταξίδι είναι ταξίδι φυγής και επιβίωσης, ενώ το άλλο εμπειρίας. Για να αποδειχθεί ότι «όλα πάνω στη γη είναι καρποί της τύχης και της αναγκαιότητας»(Δημόκριτος). Όμως, για άλλους ισχύει το βασίλειο της αναγκαιότητας και για άλλους της τύχης. Ο Ευθύμης μπορεί κάθε στιγμή να επιστρέψει και να πει πως «Σαν την Ελλάδα, πουθενά». Ο άλλος όμως νέος, ο Αφγανός που βρέθηκε από τον Πολωνό μηχανικό με το πρόσωπο παραμορφωμένο καθώς ένα καλώδιο τον χτυπούσε όταν ο οδηγός του λεωφορείου άλλαζε ταχύτητα, γι’ αυτόν η επιστροφή στο Αφγανιστάν σημαίνει θάνατο. Εδώ ισχύει η φυλακή της ανάγκης. Κι επειδή όπου φτωχός και η μοίρα του, ο νεαρός Αφγανός έκανε λάθος λεωφορείο, στην Ιταλία ήθελε να πάει! Τώρα περιμένει σ’ ένα στρατόπεδο μεταναστών της Πολωνίας για να του αναγνωρίσουν την προσφυγιά! Δυστυχώς, πολλοί έχουμε λησμονήσει «το βασίλειο της ανάγκης» κι έτσι συγχέουμε τα ταξίδια, τις ματαιώσεις, τις διεκδικήσεις. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους μετανάστες, τους στερημένους τα βασικά για την επιβίωση. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να καταλάβουμε και τον εαυτό μας, τη δική μας ματαίωση που δεν οφείλεται στη μη απόκτηση, ή στην απώθηση της επιθυμίας, αλλά στην ικανοποίησή της που, όμως, αποδεικνύεται πάντα μέσω της μόδας και της συνεχώς ανανεωμένης παραγωγής της κυρίαρχης συμβολικής τάξης κατώτερη των προσδοκιών μας. Σ’ αυτό οφείλεται το ανικανοποίητο, η απληστία. Εντούτοις, εκείνο που ενώνει, σήμερα, αναγκεμένους και μη είναι ότι κανείς δεν μπορεί πια να ολοκληρώσει μία βιοαφήγηση, να αποκτήσει μια ταυτότητα. Αντιθέτως, έχουμε παντού «μηδενισμούς», μία γενικευμένη ρευστότητα.