Σύνταγμα-Ο θυμός οργανώνεται κάτω από τις νερατζιές

Κάθονται στο χώμα, κάτω από τις νερατζιές. Μιλούν σιγανά, σύντομα, στοχευμένα. Δεν υπάρχει αρχηγός, δεν δίνει κανείς το λόγο. Ο λόγος περνάει από τον έναν στην άλλη μαγικά. Κανείς δεν διακόπτει. Όλοι σέβονται το λόγο του άλλου και τον άλλο. Λαϊκή συνέλευση στο Σύνταγμα. Όμορφα παιδιά, συγκροτημένα, τα θέλουν όλα για όλους, τώρα. Οι μεγαλύτεροι συγκινούνται. Επιθυμούν την όσμωση των εποχών και των ηλικιών, εκείνη την αιώνια επιστροφή. Άλλοι θα ήθελαν ενδεχομένως να οικειοποιηθούν την ενέργεια των νιάτων. Αλλά αυτό που συμβαίνει τους ξεπερνά, τους παρασύρει κι απλώς συμμετέχουν. Κάτω από τις νερατζιές κάτι γενιέται. Γεννιέται ο νέος ελληνικός πολιτισμός. Η συλλογικότητα στην πράξη που νικάει κατά κράτος τη λαμογιά της ατομικότητας. Ο νέος λόγος, οι νέες μουσικές γεννιούνται εδώ. Αυτά κάτω, στην πλατεία. Εκεί όπου η αγανάκτηση και ο θυμός αυτοοργανώνονται και πολιτικοποιούνται με νέο, πρωτόγνωρο τρόπο. Πάνω, στη λεωφόρο, φύονται κάθε λογής λουλούδια ου μην και τσουκνίδες. Όλος αυτός ο κήπος, αυτό το ετερόκλητο πλήθος θα βρει την κόκκινη κλωστή που το συνδέει με τους άλλους κάτω, στην πλατεία. Έτσι, το κίνημα Θα αποκτήσει σε λίγο το λόγο του κι έναν πολιτισμό που παρπέμπει στην Καταλωνία του 1936...