Η αυτοοργάνωση

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «κατανοεί» τους αγανακτισμένους πολίτες. Πολιτικοί κάθε πολιτικής απόχρωσης δηλώνουν ότι θα πήγαιναν στις συγκεντρώσεις αν ήταν 25 ετών! Σε τι, όμως, διαφοροποιεί τη βούλησή τους η ηλικία; Πάντως, η ηλικία δεν ενοχλεί τον σοσιαλιστή Ισπανό πρωθυπουργό να συμμετέχει στις συσκέψεις της λέσχης Bilderberg. Ευλόγως, ακόμα και οι δεδηλωμένα νεοφιλελεύθεροι είναι υπέρ των αγανακτισμένων στο βαθμό που το κίνημά τους παραμένει ανοργάνωτο, απολιτικό και… καθωσπρέπει. Κάποιοι, μάλιστα, ενθουσιάστηκαν από τη συγκέντρωση των σκουπιδιών στο Σύνταγμα ή από την άρνηση κάποιων αγανακτισμένων να δεχτούν τους διαδηλωτές της ΔΕΗ. «Υπάρχουν εργαζόμενοι και εργαζόμενοι» είπε κάποιος, πατώντας στην πεπονόφλουδα της αντιπαράθεσης μεταξύ εργαζομένων, τον εμφύλιο, που κατασκευάζουν διαχρονικά μέσω του «κοινωνικού αυτοματισμού» οι «πάνω». Όμως, ο στόχος των διαδηλώσεων δεν μπορεί να είναι οι άλλοι εργαζόμενοι, αλλά η αιτία του κακού, οι τραπεζίτες, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ό,τι πλήττει την πραγματική οικονομία, ο ίδιος ο καπιταλισμός. Βέβαια, η βασική αντίθεση σήμερα στο εσωτερικό του καπιταλιστικού συστήματος είναι μεταξύ του χρηματοπιστωτικού συστήματος –ήτοι της εικονικής οικονομίας των χρηματιστηρίων, των οίκων αξιολόγησης, των τοκογλύφων τραπεζιτών και των τζογαδόρων- και της πραγματικής οικονομίας- των παραγωγικών επιχειρήσεων και των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών. Οι "κάτω" οφείλουν να λάβουν υπόψη τους αυτή την αντίθεση στην τακτική τους. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγανακτισμένοι δεν μπορεί παρά να είναι αντίθετοι μ’ αυτούς που τους ακυρώνουν ακόμα και το φυσικό δικαίωμα στην ύπαρξη, μ’ αυτούς που στρέφονται εναντίον της εργασίας και οι οποίοι τους θεωρούν περιττούς. Στο βαθμό που οι αγανακτισμένοι δεν διαμορφώσουν τα αιτήματά τους, δεν αυτοοργανωθούν, αλλά παραμένουν ένα πάρτι εκτόνωσης, τότε τα εγκώμια των «πάνω» θα είναι απεριόριστα και θα είναι το παράδειγμα έναντι των άλλων συνδικάτων εργαζομένων-καλών και κακών. Ήδη οι τηλεοράσεις μιλούν υπερθετικά για το νέο κίνημα. Κάποια κανάλια καλούν «αγανακτισμένους», οι οποίοι αγνοώντας τους κανόνες και τη γραμματική του μέσου, συκοφαντούν άθελά τους το κίνημα –έστω με τα δεκάδες αθώα «δηλαδή» τους. Αλλά όσο οι διαμαρτυρόμενοι θα διαμορφώνουν πολιτικά αιτήματα, στο βαθμό που ο… μολυσματικός ιός θα μεταδίδεται σε ολόκληρο τον κόσμο, τότε ολόκληρο το σύστημα που τώρα τους συμπαθεί θα στραφεί εναντίον τους. Ήδη στη Βαρκελώνη υπάρχουν δεκάδες τραυματίες από την επέμβαση της αστυνομίας με πρόσχημα τον τελικό των πρωταθλητριών.
Τελικά, οι αγανακτισμένοι πρέπει να οργανώσουν πολιτικά το θυμό και την απελπισία τους. Αλλιώς η περίπτωσή τους δεν θα ξεφύγει από την ψυχογραφική οπτική που διακρίνει τους ανθρώπους σε αισιόδοξους και απαισιόδοξους, σε αγανακτισμένους και σε ικανοποιημένους. Έτσι, όμως, θα διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει ανεργία αλλά… απαισιοδοξία, ότι η υπόθεση της κατασκευής του «πύργου της ευτυχίας» του καθενός εξαρτάται από τη βούλησή του. Το θέμα συνεπώς δεν είναι μία ηλίθια εκτόνωση της αγανάκτησης, αλλά μία οργανωμένη πολιτική πρωτοβουλία που θα ανοίγει δρόμους, που θα δημιουργεί μορφές αυτοοργάνωσης, οι οποίες θα επιχειρούν να κινήσουν την κοινωνία από τα «κάτω»-σε επίπεδο τοπικής ανάπτυξης, συλλόγων, γειτονιάς, στους χώρους δουλειάς, πανεπιστήμια- επιχειρώντας την οικονομική και κοινωνική ανανέωση μέσω της αλληλεγγύης. Έτσι θα κερδίσουμε το χαμένο καιρό, έτσι θα ζεστάνουμε ξανά τον κόσμο και θα καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί με τους ανθρώπους σαν άνθρωποι, να γίνουμε ελεύθεροι, να οικοδομήσουμε ένα καινούργιο κόσμο ελευθερίας και ομορφιάς, έναν κόσμο που θα αναδυθεί μέσα από τη σήψη.
Ήδη στο Σύνταγμα δημιουργήθηκε ένας νέος δημόσιος χώρος και αρθρώνεται ένας νέος, πραγματικά δημοκρατικός λόγος. Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει τις λαϊκές συνελεύσεις και θα το αντιληφθεί. Πρώτοι το έχουν καταλάβει οι "πάνω", που άρχισαν την επίθεση κατασυκοφάντησης του κινήματος...