Ανεργία

Ο Ντομινίκ Στρος-Καν και η Οφηλία είναι ένα θέμα. Το ίδιο και η οργή του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζ. Μπους που τιμώρησε σύμφωνα με το WikiLeaks τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή για το βέτο του Βουκουρεστίου. Αλλά το πρώτο θέμα εξακολουθεί να είναι η τεράστια ανεργία, η οποία γίνεται το καύσιμο που θα κρατάει άσβεστη τη φωτιά στο κέντρο ή την περιφέρεια της Αθήνας, χωρίς καμία αστυνόμευση να μπορεί να την κατασβήσει. Κι όμως κανείς δεν μιλάει για τους άνεργους, κανείς δεν μιλάει για τους νέους χωρίς όνειρα. Ποιος, άραγε, μίλησε για τους χιλιάδες νέους, για τη «νεολαία δίχως μέλλον»» που κατέβηκε στους δρόμους σε πενήντα πόλεις της Ισπανίας; Κανείς. Γιατί εκτός από την επένδυση των ανέργων στην παραβατικότητα ή στην εγκληματικότητα, υπάρχει και ο δρόμος της πολιτικής διεκδίκησης. Στην Ισπανία οι νέοι διαδήλωσαν εναντίον των αντικοινωνικών και αντεργατικών μέτρων που θέσπισε η… σοσιαλιστική κυβέρνηση Θαπατέρο, που είναι σύμφωνα με τους νέους «στα χέρια των τραπεζιτών»(Ελ Παΐς).Ο συντονισμός έγινε από μία διαδικτυακή πλατφόρμα με το όνομα «Πραγματική Δημοκρατία» που δημιουργήθηκε εντός του πανεπιστημίου για να συνδέει τους νέους που δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν δουλειά αλλά ούτε και φόβο. Πρόκειται για μια πολιτική απάντηση στην οικονομική κρίση. Κάτι που δεν συμβαίνει στην Ελλάδα καθώς τα συνδικάτα είναι εξωνημένα, τα κόμματα απαξιωμένα και οι νεολαίες καθηλωμένες από τον κομματισμό. Γι’ αυτό στις σημερινές φοιτητικές εκλογές οι περισσότεροι φοιτητές θα απέχουν. Γι’ αυτό στην Ισπανία οι νέοι εξανίστανται κραυγάζοντας «μην τους ψηφίζετε». Γι’ αυτό στο κέντρο και στις άλλες γειτονιές της Αθήνας θα συγκεντρώνονται όλο και περισσότεροι νεοπαραβάτες και νεοεγκληματίες που θα σκοτώνουν και θα σκοτώνονται για το τίποτα. Αφού και η ζωή ένα τίποτα κατάντησε.
Η όποια πολιτική έκφραση της οργής θα πνίγεται από τα αλαλάζοντα τηλεοπτικά κύμβαλα, τις μερικές εκτονώσεις που οργανώνουν τα πουλημένα συνδικάτα, από τον αποπροσανατολισμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Ακριβώς αυτό που έκανε ο Επίτροπος Απασχόλησης της ΕΕ στο συνέδριο των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, μιλώντας για τις ανισότητες στην Ελλάδα μεταξύ υψηλόμισθων και χαμηλόμισθων εργαζόμενων! Ως εάν το πρόβλημα των ανισοτήτων να είναι αυτό και όχι οι τεράστιες ανισότητες μεταξύ των «πάνω», των εχόντων, και των «κάτω» των μη εχόντων. Κι όμως κανείς από τους συνδικαλιστές-συνέδρους, τους… εκπροσώπους υποτίθεται των εργαζομένων δεν του απάντησε. Όλοι συγκατάνευσαν στις άγριες περικοπές των μισθών και στις απολύσεις.