Θα μείνουμε εκεί που μας πετάτε, στο δρόμο

Θα μείνουμε εκεί που μας πετάτε, στο δρόμο. Αυτό θα μπορούσε να είναι το σύνθημα των κοριτσιών και των αγοριών που διαδήλωναν χθες μες στη βροχή, στο πεζοδρόμιο της Β. Σοφίας, έξω από το υπουργείο Εσωτερικών, διεκδικώντας ότι είναι δικαίωμά τους, μία δουλειά. Το ίδιο διεκδικούν και στις πλατείες της Ισπανίας. Την ίδια ώρα, ο δεδηλωμένα νεοφιλελεύθερος δημοσιογράφος με περίσσιο κυνισμό σχολίαζε στην κρατική τηλοψία πως ναι, πρέπει και οι δημόσιοι υπάλληλοι να απολύονται, ακριβώς όπως και οι ιδιωτικοί. Και νόμιζες πως για όλα φταίνε οι νέοι, ότι για τα πάντα ευθύνονται, όχι οι τράπεζες που προκάλεσαν τη σημερινή οικονομική κρίση, αλλά οι διεφθαρμένοι ου μην και τεμπέληδες εργαζόμενοι, που καταδυναστεύουν τις επιχειρήσεις και βασανίζουν τους εργοδότες τους! Όλοι αυτοί οι άχρηστοι, οι περιττοί που θα πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εκεί όπου κατευθύνεται η περίφημη «βοήθεια» των βορειο-ευρωπαίων και την οποία εξακολουθούν να πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι ως μη όφειλαν. Κι όμως, ο δημοσιογράφος-αναλυτής παρουσιάζει την ανάγκη των απολύσεων ως φυσικό φαινόμενο. Για την ακρίβεια ως μεταφυσικό. Και, παραδόξως, οι εργαζόμενοι πιστεύουν ότι είναι περιττοί. Όχι οι ίδιοι, αλλά οι διπλανοί τους.
Βρισκόμαστε, συνεπώς, μπροστά σ’ ένα ολοκληρωτικό παιγνίδι, σ’ έναν κοινωνικό εμφύλιο όπου οι «πάνω» κάθε κοινωνικής και επαγγελματικής κατηγορίας θεωρούν ότι θα σωθούν αν πετάξουν στη θάλασσα το έρμα, τους πιο «κάτω». Αλλά ποιοι είναι οι «πάνω»; Είναι οι «μεγάλοι», όπως ο μεγαλοδημοσιογράφος που μιλάει στη ΝΕΤ, είναι οι μεγαλο-επιχειρηματίες, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι μεγαλοσυνδικαλιστές, τα στελέχη των ΔΕΚΟ κ.ά. Αυτή η ταξική κατηγοριοποίηση υφίσταται στο εσωτερικό κάθε κοινωνικής κατηγορίας και ομάδας, η οποία δομείται με ιεραρχική, πυραμιδική μορφή. Οι «μεγάλοι» (οι πάνω) όλων των κατηγοριών είναι αυτοί που διαπλέκονται μεταξύ τους, επιδιώκοντας, σήμερα, την απόρριψη στον Καιάδα των απλών εργαζόμενων. Εδώ είναι ο τόπος όπου αναπτύσσεται ο περίφημος κοινωνικός αυτοματισμός.
Στην κορυφή της πυραμίδας που σχηματίζουν οι επιμέρους μικρές πυραμίδες βρίσκονται οι πολιτικοί. Κι επειδή είμαστε στη Ευρώπη, αυτοί εκφράζουν την τριπλή αποτυχία της δημοκρατίας στην Ευρώπη: το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ, τη μη ανανέωση της «πολιτικής προσφοράς», καθώς η πολιτική τάξη φοβάται ότι μαζί με την ανανέωση θα χάσει και τις προνομίες της, αλλά κυρίως την απώλεια της αξιοπιστίας της σοσιαλδημοκρατίας που κατέστη παντού άκριτα νεοφιλελεύθερη, προσχωρώντας σ’ έναν «ήπιο νεοσυντηρητισμό», κάνοντας το νεοφιλελευθερισμό τη μοναδικό οδό, τον περίφημο «μονόδρομο»(Μπ. Μπαντί). Το αδιέξοδο, συνεπώς, προκύπτει από τη μονοδρόμηση, από την αδυναμία έκφρασης εναλλακτικής λύσης, από την αδυναμία μιας σοβαρής προγραμματικής προσπάθειας, της ανανέωσης του πλαισίου σκέψης και κατ’ επέκταση της πολιτικής τάξης. Αποτέλεσμα αυτής της κρίσης του πολιτικού συστήματος σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι η αποχή των πολιτών από τις κάλπες και η καταφυγή στις αγκάλες του λαϊκισμού που συνιστά ένα αληθινό δηλητήριο για τη δημοκρατία. Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση; Η δημόσια σύγκρουση που πρέπει να τροφοδοτηθεί από το πνεύμα της αντίστασης, της ανυπακοής, με αίτημα τον εκδημοκρατισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη τόσο στα βάρη όσο και στα οφέλη.
Υ.Γ. Το ακούσαμε κι αυτό! Για την απελευθερωτική δύναμη της απόλυσης. Ναι, το είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής. Γι' αυτό, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟΝ!!!