Η πρώτη είδηση της χθεσινής ημέρας ήταν η σύλληψη του γενικού διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το γεγονός στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από μία πρωτοφανή σχολιαστική υστερία και βαρυσήμαντες αναλύσεις για τις επιπτώσεις στην ελληνική κρίση. Ως εάν ο Στρος-Καν να αποφάσιζε την πολιτική του ΔΝΤ! Όμως, αυτός –χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα της θέσης του- δεν ήταν παρά ένας απλός υπάλληλος, για την ακρίβεια ένα μεγαλοστέλεχος. Εν άλλοις λόγοις, οι αποφάσεις στο πλαίσιο των διεθνών θεσμών δεν λαμβάνονται από τα υπαλληλικά στελέχη αλλά από τις μεγάλες πλανητικές δυνάμεις που συμμετέχουν σ’ αυτούς και δη από το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα που σκέφτεται και δρα νεοφιλελεύθερα. Γι’ αυτό ένα από τα σημαντικά ζητήματα σήμερα είναι ο νέος συσχετισμός δυνάμεων που θα δημιουργηθεί στο εσωτερικό των παγκόσμιων οικονομικών θεσμών λόγω της συμμετοχής των ανερχόμενων δυνάμεων όπως είναι η Κίνα και η Ινδία.
Πέραν τούτων, η χθεσινή διαπόμπευση του Ντομινίκ Στρος-Καν με τις χειροπέδες –τρομερό το βλέμμα του τρομαγμένου λύκου- ήθελε να δείξει ότι οι δικαιοδοτικοί θεσμοί στις ΗΠΑ, σ’ αυτή τη μεγάλη δημοκρατία, λειτουργούν και πως οι άνθρωποι όσο ισχυροί και να είναι, τιμωρούνται. Πρόκειται, όμως, περί αυτού ή μήπως για την κυρίαρχη στην αμερικανική παράδοση πουριτανική ηθική και την αγριότητά της; Βέβαια και στην Ευρώπη είχαμε μία ανάλογη ηθική, που αφορούσε τους συγγραφείς της νεοτερικότητας, όπως εκείνος ο αστυνομικός ονόματι Λομπάρ που έγραφε για τον Ρεμπώ: «Ως ηθική και ως ταλέντο, αυτός ο Ρεμπώ, ηλικίας 15 έως 16 ετών, ήταν και είναι μια τερατωδία…»! Είναι ο Στρος-Καν ένας Ρεμπώ, μια τερατωδία που επιδιδόταν στους «έρωτες των τίγρεων»(Βερλαίν); Άγνωστο. Πάντως, δεν αποκλείεται να έχουμε εδώ τη σύγκρουση της ευρωπαϊκής ελευθεριακής ηθικής με την αμερικανική πουριτανική ηθική, που η αγριότητά της κυρίως με τη μορφή της διαπόμπευσης περιγράφηκε από τον Ν. Χώθορν (Άλικο γράμμα) ως μία στυγνή μορφή αυταρχισμού, ως μία «αλήθεια» που, όμως, είναι το μεγαλύτερο ψεύδος. Ας μη λησμονούμε ότι το πρόβλημα υπάρχει έντονο και στη σημερινή Αμερική, της οποίας η πλειοψηφία επιζητά την «καθαρότητα» της παράδοσης μέσω της επιστροφής στις ρίζες. Αλλά ποιες είναι αυτές οι ρίζες; Ο Χώθορν τις περιγράφει μαζί με την παθογένειά τους που είναι η έλλειψη της χαράς και «η πένθιμη χροιά που αναμφίβολα χαρακτήριζε τα ήθη και τα έθιμα εκείνης της εποχής». Μένει ακόμα «να μάθουμε τη λησμονημένη τέχνη της χαράς» καταλήγει ο Χώθορν! Μήπως στην περίπτωση του Στρος-Καν έχουμε την αντιστροφή του «Άλικου γράμματος» με τη μορφή ενός ανήθικου ξένου; Οι απαντήσεις θέλουν το χρόνο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου