Με το βλέμμα των άλλων

Ο ελληνικός λαός δεν εμπιστεύεται πλέον την κυβέρνησή του, ειδικά μετά τα όσα αποκάλυψε ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν για τις «υπόγειες» συνομιλίες του με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Αυτό δεν είναι διαπίστωση ενός Έλληνα αλλά του Renaud Lambert στη Le Monde Diplomatique. Ο τελευταίος είναι ο πρώτος που έγραψε ότι «η Ευρώπη βλέπει ένα δεύτερο σχέδιο βοήθειας για την Ελλάδα». Ακολούθησε το πρακτορείο Dow Jones, που μετέδωσε πως η Ελλάδα διαπραγματεύεται ένα νέο δάνειο. Το ειδησεογραφικό πρακτορείο αναφέρει ως πηγή του υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος που δήλωσε ότι η Αθήνα περιμένει ένα δάνειο 27 δις ευρώ για το 2012 και 32 δις ευρώ για το 2013. Βέβαια, το ελληνικό υπουργείο οικονομικών διέψευσε όλες τις πληροφορίες περί συνομιλιών σχετικά με τη νέα «βοήθεια». Πως όμως θα καταφέρει η κυβέρνηση να βρει τα ποσά που χρειάζεται για το 2012 και το 2013, όταν τα έσοδα εξακολουθούν να αποκλίνουν; Η αισιόδοξη απάντηση είναι οι ιδιωτικοποιήσεις των 50 δις ευρώ. Αλλά και να μπορούσε η κυβέρνηση να προσφύγει σ’ αυτό το μέσο, ο χρόνος που θα απαιτηθεί είναι μεγάλος. Εξάλλου, και αίσια να πήγαιναν τα πράγματα απομένουν αρκετά δις ευρώ για την εξόφληση των διετών υποχρεώσεων. Εν ολίγοις, η προσφυγή σε νέο δάνειο είναι μονόδρομος. Ο άλλος δρόμος είναι η αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία δεν επιθυμεί κανείς στην Ευρώπη και την Ελλάδα γιατί θα γονάτιζε το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα -ειδικά το γερμανικό- που κατέχουν ελληνικά ομόλογα. Βέβαια, οι ξένες τράπεζες φροντίζουν να «ξεφορτώσουν» στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα ελληνικά ομόλογα που διαθέτουν. Έτσι χάθηκε ένας ισχυρός μοχλός πίεσης σε ενδεχόμενες διαπραγματεύσεις της Ελλάδας για την αναδιάρθρωση.
Αλλά η Ελλάδα έχασε πολύτιμο χρόνο και λόγω του Μνημονίου καθώς οι επενδυτικές τράπεζες και τα δικηγορικά γραφεία που συμβούλευαν την κυβέρνηση λησμόνησαν να αναφερθούν λεπτομερώς στα αρνητικά του αποτελέσματα. Αυτό σημειώνει στην ιταλική εφημερίδα La Stampa, το στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Lorenzo Bini Smaghi. Το ίδιο διερωτάται και ο R. Lambert λέγοντας «Η ΕΕ διαπιστώνει άραγε ότι η πρώτη ‘’σωτηρία’’ της Ελλάδας, πριν ένα χρόνο, επιβάρυνε την οικονομική ανάκαμψη της χώρας;». Οι παραπάνω διαπιστώσεις επιβεβαιώνουν όσους από την πρώτη στιγμή έβλεπαν ότι η συνταγή του Μνημονίου είναι φαρμάκι και όχι φάρμακο.
Αλλά το ερώτημα είναι: τι κάνουμε τώρα; Κατ’ αρχήν να μην ακολουθηθεί η ίδια οικονομική πολιτική που οδηγεί στο «θάνατο» την οικονομία. Σ’ αυτή την κατεύθυνση απαιτείται όχι μόνο επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους αλλά και επιμήκυνση του χρόνου μείωσης του ελλείμματος. Απαιτείται επίσης να γίνουν οι αλλαγές στις ΔΕΚΟ. Ομοίως να πληρώσουν και οι έχοντες και όχι πάλι τα συνήθη θύματα, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Εντέλει, χρειάζεται ένα μίγμα κεϋνσιανής συνταγής με στοιχεία από την ελληνική οικονομική πραγματικότητα. Αύξηση, με άλλα λόγια, της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών. Αλλά για να συμβεί αυτό απαιτείται ένα αναπτυξιακό σοκ και θέσεις εργασίας.