Η πολιτική του φόβου

Είναι ανόητοι, ψεύτες ή υποκριτές αυτοί που αποφάσισαν τη μυστική σύσκεψη του Λουξεμβούργου; Με ποια λογική η ελληνική κυβέρνηση διέψευδε το γεγονός της σύσκεψης; Και γιατί αν δεν ισχύει το δημοσίευμα περί εξόδου από το ευρώ, δεν μηνύει το γερμανικό έντυπο; Ερωτήσεις στις οποίες κανείς εκ μέρους της κυβέρνησης δεν απαντά, δημιουργώντας ένα σκηνικό ομίχλης μέσα στην οποία καλλιεργείται ο φόβος της εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, της χρεοκοπίας, της κατάρρευσης τραπεζών, της απώλειας των αποταμιεύσεων, της αδυναμίας πληρωμής των μισθών και συντάξεων κ.ά. Πέραν του φόβου, όμως, υπάρχει μία πραγματική βάση όλων αυτών και αυτή είναι αποτυχία της κυβέρνησης και του Μνημονίου καθώς η ελληνική οικονομία ούτε το 2012 θα μπορέσει να «βγει» στις αγορές για να δανειστεί 27 δις ευρώ. Το θέμα της ανάπτυξης τίθεται πλέον επιτακτικά. Όμως, οι Ευρωπαίοι με τη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης θα εξακολουθήσουν να τηρούν την ίδια αποτυχημένη συνταγή του Μνημονίου 1 και στο Μνημόνιο 2 που θα είναι περισσότερο άγριο για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
Γι’ αυτό η σκηνοθεσία του φόβου επιδιώκει να καθηλώσει την αντίδραση των τελευταίων και να ενισχύσει την υποταγή τους. Οι «ελαστικές εργασιακές σχέσεις» που θα επιβάλλουν νέες μειώσεις μισθών και το 10ωρο δεν μπόρεσαν να νομιμοποιηθούν ως αναγκαίος νεοφιλελεύθερος εκσυγχρονισμός τον καιρό της οργιώδους κερδοφορίας, θα επιβληθούν τώρα στο όνομα της κρίσης και του μεγάλου φόβου! Επιπλέον, ο φόβος συσπειρώνει τα άτομα γύρω από κοινότητες. Το ΠΑΣΟΚ συνεπώς θα συσπειρώσει τα μέλη και τους οπαδούς του, δημιουργώντας ένα κοινωνικό και πολιτικό μηχανισμό για τη λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού στη βάση ότι η ανισότητα του άχθους των βαρών, που επωμίζονται οι εργαζόμενοι, δεν είναι πραγματική, αλλά απλώς μία ψυχολογική διάθεση(κατάθλιψη). Πρόκειται για ένα παιγνίδι εκφοβισμού και διαίρεσης που δημιουργούν μία επικίνδυνα πολωμένη κοινωνία, όχι στο έδαφος του κύριου κοινωνικού ρήγματος, αλλά στην περιφέρεια.
Ο φόβος, τέλος, εξασθενεί την ορθή κρίση. Η έλλειψη ορατότητας, ειδικά των μεσαίων τάξεων, ισούται με την τρέλα εκείνου που του αφαίρεσαν βίαια, όχι μόνο το μαγαζί, το σπίτι ή το αυτοκίνητο, αλλά όλες τις ταυτότητες, το σημερινό και το αυριανό του πρόσωπο, την ίδια του την ταυτισμένη με την Αγορά ζωή. «Αισθάνομαι ότι δεν υπήρξα. Ότι δεν με βλέπουν ποτέ» λέει ένας νέος. Ακόμη κι αυτοί που θα διαφύγουν θα είναι τόσο αλλοιωμένοι από το φόβο που δεν θα καταφέρουν να ανασυστήσουν το πρόσωπό τους, την διαταραγμένη ψυχή τους, και πάλι λόγω του φόβου. «Σαν άνθρωπος είμαι ένας, όμως ο φόβος μ’ έχει κόψει σ’ εκατό κομμάτια. Κι όσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος τόσο μαζεύομαι σ’ ένα μόνο κομμάτι. Κι ο φόβος δεν αφήνει όλα αυτά τα κομμάτια να συγκεντρωθούν, να γίνουν ένα» ξαναλέει ο νέος στον ψυχίατρο Ν. Σιδέρη.