Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος για εκείνον που δεν ξέρει που να πάει, έλεγε ο Σενέκας αλλά κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη το κίνημα των «αγανακτισμένων» της Ισπανίας. Όμως, η Πράξη, η εξανάσταση, ο Δρόμος σε μαθαίνουν που να πας. Σε κάθε περίπτωση, η αντίρρηση, η αντίσταση στην αδικία, ακόμη και όταν οι συσχετισμοί δύναμης είναι αρνητικοί, ακόμη κι αν δεν υπάρχει εναλλακτική, διανοίγουν την προοπτική διεξόδου. Είναι κατ’ αρχήν ένα βήμα πέρα από τα εσκαμμένα (και κατεστημένα) όρια, πέρα από το τέλμα. Είναι, προπάντων, ο τρόπος, η περιπλάνηση μέσω της οποίας ο άνθρωπος παύει να είναι θύμα της παραπλάνησης και του φόβου, τολμώντας το άλμα πέρα από τη σκιά του. Η διαμαρτυρία διαρκείας, συνεπώς, των νέων της Ισπανίας, αυτών που ένας στους δύο είναι άνεργος, όντας αποκλεισμένοι από την πραγματική ζωή κι αναγκασμένοι να μένουν με τους γονείς τους, αφ’ εαυτής δημιουργεί αποτελέσματα. Το πρώτο αποτέλεσμα είναι η επανανακάλυψη της συλλογικότητας, του Εμείς. Το δεύτερο αποτέλεσμα, συνακόλουθο του πρώτου, είναι η ανάσταση των συν-κινήσεων, είναι η αμοιβαιότητα των δακρύων στις απόμερες γωνιές της ανταρσίας. Αυτή η συγκίνηση αλλάζει τον άνθρωπο και παρέχει μια νέα ποιότητα στη ζωή του, καθιστάμενη το καύσιμο των αλλαγών του κόσμου. Δεν γνωρίζουν ενδεχομένως οι νέοι της Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης το πώς –αυτό διαμορφώνεται κάποτε ερήμην των δρώντων, μόνο και μόνο μέσω της δράσης- αλλά ξέρουν τι θέλουν. Επιθυμούν να αλλάξουν τη ζωή, να μη δεχτούν τους κανόνες που τους θέλουν χαμένους πριν κάν ζήσουν, να επινοήσουν νέους και να αλλάξουν την κατ’ επίφαση δημοκρατία που λειτουργεί υπέρ των ισχυρών.
Ασφαλώς, αν δεν γνωρίζεις ποια κατεύθυνση θέλεις να ακολουθήσεις, δεν υπάρχει ούριος άνεμος για σένα. Όμως υπάρχει μία οδός, ο δρόμος της αντίστασης στη βαρβαρότητα και τον ολοκληρωτισμό που θεωρεί τους εργαζόμενους περιττούς. Αυτός ο δρόμος, αυτή η αντίσταση μπορεί να συνέξει τους άνεργους, τους ανέστιους, τους «ελαστικοποιημένους», τους χρεοκοπημένους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Όλους αυτούς μπορεί να τους συνέχει το πάθος της χαμένης τους ζωής, η αλληλεγγύη και η αρχαία συντροφικότητα αλλά χρειάζεται και μία θετική πίστη. Μια νέα πίστη, που θα ξαναδίνει πρόσωπο και αξία στον καταφρονεμένο. Όχι μία ανεσταλμένη ιδιωτική πίστη, αλλά μία πίστη ως ορισμένη ριζική εμπειρία, ως η ικανότητα να ανοίξουμε τον εαυτό μας σε μια νέα διάσταση, που θα μας επιτρέψει να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, το πρόσωπό μας και μια συγκεκριμένη ηθική στάση μέσω ενός δρώντος, αγαπητικού ουμανισμού. Μόνο μέσα από μια τέτοια θυσιαστική συμμετοχή, μέσα από την επανεφεύρεση της Αγάπης και της συντροφικότητας, μέσα από μια νέα πίστη που θα σφραγίζεται από διαρκείς αγώνες και θα ανυψώνει ξανά τον αδικημένο, μόνο τότε θα είναι δυνατόν να δημιουργηθούν οι συνθήκες εξανάστασης και ανατροπής της κυρίαρχης συμβολικής και πραγματικής τάξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου