Αθήνα-Ουγκάντα

Η Αθήνα διέρχεται σοβαρή ανθρωπιστική κρίση. Μετανάστες αλλά και Έλληνες λιμοκτονούν. Ήδη οργανώσεις από τη Νορβηγία και την Ολλανδία κατευθύνονται στη χώρα μας για να παράσχουν βοήθεια, όπως έκαναν άλλοτε στην Ουγκάντα. Αυτό αποκάλυψαν χθες οι «Γιατροί του Κόσμου» κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου. Εκπρόσωποι της οργάνωσης δήλωσαν ότι οι συνθήκες είναι τόσο δυσμενείς που αποφάσισαν να λειτουργούν στην πρωτεύουσα «σαν είναι μια αποστολή εξωτερικού». Όμως, όλη η Ελλάδα είναι μία Αθήνα, όλη η χώρα είναι μία κραυγή. Στην επαρχία η κατάσταση πολλές φορές είναι χειρότερη. «Μόνο τον τελευταίο μήνα στο πολυ-ιατρείο των Γιατρών του Κόσμου προσήλθαν 11.000 άνθρωποι κι από αυτούς δεν ήταν όλοι αλλοδαποί». Η διευθύντρια της Οργάνωσης επιβεβαίωσε ότι επισκέπτονται το πολυ-ιατρείο όλο και περισσότεροι Έλληνες: «Συνταξιούχοι με πολύ χαμηλές συντάξεις, που δεν μπορούν να πληρώσουν το 25% της συμμετοχής στα φάρμακα, Ρομά, που πλέον τους ζητείται να πληρώσουν στα νοσοκομεία, άνθρωποι που δεν έχουν ένσημα, δεν έχουν ταμείο Πρόνοιας και συνεπώς δεν έχουν πρόσβαση στο ΕΣΥ». Άλλος γιατρός προειδοποίησε ότι παρατηρείται αύξηση των αποκλεισμένων Ελλήνων, που καταφεύγουν σε συμπεριφορές και πρακτικές ιδίου τύπου με τους αποκλεισμένους αλλοδαπούς. Κι αντί η απελπισία να ενοποιηθεί και να εκφραστεί πολιτικά, να ακουστεί η κραυγή της, φιμώνεται και κρύβεται στα σκοτεινά σοκάκια του κέντρου της Αθήνας και του Άγιου Παντελεήμονα. Εκεί, αφήνουν την απελπισία να αυτοεξοντωθεί, να αυτοπυρποληθεί εν πλήρει χημική ελευθερία! Εδώ, τελικά, βρίσκεται το τελευταίο σκαλοπάτι στην κοινωνική κλιμάκωση του μίσους, ήτοι το μίσος της θεσμισμένης κοινωνίας έναντι των έσχατων αλλά και το μίσος erga omnes των τελευταίων, το μίσος έναντι όλων. Δεν υπάρχει εδώ ηθική, αφού η κυρίαρχη ηθική νομιμοποιεί την κόλαση. Υπάρχει μόνο κάτι πέρα από την απελπισία. Υπάρχει κάτι σαν λιμοκτονούσα κραυγή, ένας νηστικός βόγκος, λίγο πριν το κώμα στον κάδο των αχρήστων, λίγο πριν το θάνατο στην πρέσα του σκουπιδιάρικου. Γι’ αυτό οι πιο αδύνατοι εκθέτουν ότι διαθέτουν ως ίδιο κεφάλαιο, τον ίδιο τους τον εαυτό, το σώμα τους. Κάποιοι το «καίνε» με ουσίες. Άλλοι κι άλλες το εκπορνεύουν. Άλλοι παίζουν με τη συμβολική φαλλική τους του προέκταση, μ’ ένα μαχαίρι ή ένα πιστόλι. Η κλοπή γίνεται η ζωή που τους έκλεψαν και η βία η ηδονή του ζην επικινδύνως. Πορεύονται, έτσι, όσοι δύνανται, από βία σε βία, από το μίσος στη μνησικακία και σε συμπεριφορές που θάλλουν στο «χώρο» της δομικής ανισότητας προσδοκιών και ευκαιριών. Όταν αυτοί οι άνθρωποι πολιτικοποιούνται, συχνά έλκονται από το φετιχισμό της δύναμης(βίας). Αυτούς συναντούν και οι νέοι (μεσο)αστικής προέλευσης που διακατέχονται από τη «μέθη της βίας» λόγω πλήξης και ανίας και γίνονται τρομοκράτες. Στους τελευταίους, το πρόβλημα είναι η α-νόητη ζωή, είναι η μοναξιά, η ερήμωση, ο θρυμματισμός του προσώπου, η ανυπαρξία της αγάπης-εδάφους όπου αναπτύσσονται οι ρίζες ενός νεανικού χαρακτήρα. Έτσι, συνέλληνες αυτό που διακυβεύεται αύριο δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, είναι και ανθρωπιστική κρίση, είναι η διάλυση του συνεκτικού ιστού της κοινωνίας μας.