Εδώ, η θυμωμένη κυρία που με περίσσιο κυνισμό στέλνει στον καιάδα της ανεργίας δεκάδες εργαζόμενους. Παραδόξως, αυτούς που την εξέλεξαν. Εκεί, στη μακρινή Αμερική, το κεντρικό σύνθημα «μπορούμε» του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα αιωρείται ξεφτισμένο πάνω από τα κεφάλια όσων Αμερικανών επένδυσαν τις ελπίδες τους σ’ αυτόν. Ένας στους δέκα πλέον άνεργος. Αλλά κι ολόκληρος ο κόσμος που πανηγύρισε την έλευση του πρώτου έγχρωμου προέδρου των ΗΠΑ, καταπίνει τώρα τις ιαχές και τα ζήτω του. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν συνεχίζεται, το μακελειό στο Ιράκ ομοίως, ενώ το παλαιστινιακό εξακολουθεί να δηλητηριάζει τις σχέσεις των λαών στη Μέση Ανατολή παρά τους ιστορικούς λόγους(Κάιρο) και τις μεγάλες προθέσεις. Οι απαισιόδοξοι και οι λιγότερο συναισθηματικοί δικαιώθηκαν. Ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος. Αντιθέτως, ο δρόμος ανοίγει για νέες τραγωδίες, για νέους πολέμους, για καινούργιες σφαγές, όπως τις προοιωνίζεται η επάνοδος της φοβερής Σάρας Πέιλιν και των πατριωτών του Tea Party.
Γιατί στην Αμερική είναι αδύνατο να υπάρξει ανατροπή του περίφημου αμερικάνικου «πατριωτισμού» που λειτουργεί τρομοκρατικά εναντίον όποιου ασκεί ριζική κριτική και προπάντων όποιου αμφισβητεί το ρόλο των ΗΠΑ ως εκ Θεού (ή εκ της ιστορίας) ηγέτιδος δύναμης του κόσμου. Η αμερικανική «πολύ-πίστη»(εκλεκτός λαός, καταναλωτικό όνειρο-εικόνα, θετικισμός γραμμικής προόδου, λατρεία νέων τεχνολογιών, Ομοσπονδιακό Σύνταγμα), χρειάζεται πάντα νέους θεούς(καλτ πρόσωπα) όπως ο Ομπάμα και τώρα η Πέιλιν. Απλώς, ο αφροαμερικανός ήταν η νέα εικόνα των ΗΠΑ που απευθυνόταν στο εξωτερικό, ενώ η Πέιλιν επιχειρεί να δημιουργήσει μια νέα ενοποιό και κινητοποιό «εμπνέουσα αξία» (Ρ. Ρόρτυ) στο εσωτερικό. Αυτή η νέα αξία, αυτή η νέα πίστη μπορεί να λειτουργήσει ενοποιά στο εσωτερικό αλλά είναι κινδυνώδης και κανιβαλική προς τα έξω. Και τούτο γιατί η ηγεμονική εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο (η καλύτερη δημοκρατία, οικονομία και πολιτισμός) αφού «εξάγεται», επιστρέφει και τροφοδοτεί τον αμερικάνικο εθνικισμό (αμερικανισμό), λειτουργώντας ως η «σως» που δένει και συνέχει την πολυπολιτισμική αμερικανική κοινωνία, αυτήν την πολυεθνική ομοσπονδιακή «σαλάτα». Αλλά στη δεδομένη συγκυρία του θαμπώματος του πολιτισμικού (και οικονομικού λόγω Κίνας) αμερικανικού προτύπου, η προσπάθεια κατάκτησης της πρότερης θέσης των ΗΠΑ με την «εξαγωγή δημοκρατίας» και την πεποίθηση ότι το δικό τους δημοκρατικό σύστημα είναι το καλύτερο (Ομπάμα: «Θα αλλάξουμε τον κόσμο») είναι τερατωδώς αλαζονική και φασιστική (Ν. Μέηλερ: Η αντίληψη περί εξαγωγής της δημοκρατίας «μπορεί να ενθαρρύνει το φασισμό στις ΗΠΑ και στον κόσμο»). Ήδη ο Τσόμσκι μιλάει για στοιχεία φασισμού στην ίδια την αμερικανική κοινωνία, κάτι που αναλύσαμε εκτεταμένα στο βιβλίο HOMO AMERICANUS(εκδόσεις Καστανιώτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου