Tα βαμπίρ

«Οι αλκοολικοί συγκεντρώθηκαν (σ.σ. η G 20 στη Σεούλ) για να αποφασίσουν πώς να σταματήσουν να πίνουν, αρκούμενοι σ’ ένα τελευταίο ποτήρι». Μ’ αυτή τη μεταφορά περιέγραψε ο Ζακ Ατταλί τη σύνοδο κορυφής των 20 πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Δυστυχώς, όμως, όπως διαπιστώνει ο ίδιος αναλυτής, στην πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας δεν αποφασίσθηκε κανένας τρόπος αποτοξίνωσης. Και αναρωτιέται: «Δεν βλέπουν ότι το σπίτι καίγεται;». Το βλέπουν. Απλώς δεν μπορούν να αλλάξουν τη φύση τους. Ακριβώς όπως τα βαμπίρ δεν μπορούν να σταματήσουν να πίνουν αίμα, ή ο σκορπιός να δαγκώνει το γάιδαρο στη μέση του ποταμού, έτσι και οι κερδοσκόποι δεν μπορούν να σταματήσουν τη φωτιά αν κερδίζουν απ’ αυτή. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο χρηματοπιστωτικός τομέας της οικονομίας, για την ακρίβεια η δικτατορία του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα εξακολουθήσει να επενδύει, όχι στην πραγματική οικονομία, δηλαδή στην παραγωγή, αλλά εκεί όπου υπάρχει υψηλότερη απόδοση κέρδους στο πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Και αν σκεφθεί κανείς ότι το 90% του παγκόσμιου χρήματος λειτουργεί μ’ αυτό τον τρόπο, η παγκόσμια οικονομία θα εξακολουθήσει να συμπεριφέρεται κανιβαλικά, τρώγοντας πρώτα τους εργαζόμενους μαζί με τις μικρές επιχειρήσεις, ύστερα τις αδύνατες οικονομίες, όπως τις οικονομίες του μεσογειακού νότου, ενώ στο τέλος θα αρχίσει ένας αμείλικτος πόλεμος μεταξύ των ισχυρών. Το γεγονός ότι στη Σεούλ δεν ελήφθη καμία συμφωνία οφείλεται στην αντίληψη ότι υπάρχει ακόμα λίπος, υπάρχει ακόμα «αίμα» για τις μεγάλες οικονομίες. Είναι περιττό να σημειώσουμε ότι αυτός ο τρόπος σκέψης ταιριάζει στη νεοφιλελεύθερη συνταγή της μείωσης των ελλειμμάτων με άγρια μέτρα λιτότητας κατά των εργαζομένων και αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών. Αλλά ποιες είναι αυτές οι αγορές; Τα κερδοσκοπικά-τοκογλυφικά κεφάλαια των δανειστών, που θέλουν την εξασφάλιση ότι θα τους επιστραφούν τα χρήματα μαζί με το ληστρικό τόκο. Η άλλη λύση, είναι η κεϋνσιανή συνταγή, σύμφωνα με την οποία χρειάζονται άμεσες δημόσιες επενδύσεις στην εκπαίδευση, στην έρευνα-ανάπτυξη, στις υποδομές για να πάρει πάλι μπροστά η μηχανή της οικονομίας. Όμως, επικρατεί η πρώτη πολιτική με συνέπεια η οικονομία στην Ελλάδα παρά τα βάρβαρα μέτρα λιτότητας να βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην ύφεση(-4,5% του ΑΕΠ). Κάποιοι, όπως ο Ομπάμα, αντίθετα με τη μονεταριστική πολιτικής της Γερμανίας και της ΕΕ, θεωρούν ότι χρειάζεται ένας έλεγχος στις τράπεζες, ένα φίλτρο ανάμεσα στη ρευστότητα και στην παραγωγή για να μη δημιουργηθούν νέες φούσκες(όπως με τα στεγαστικά δάνεια και τα τοξικά ομόλογα). Δυστυχώς, όμως, η νίκη των ρεπουμπλικάνων στις εκλογές του Νοεμβρίου άλλαξε τους συσχετισμούς στο Κογκρέσο, παρέχοντας πλήρη πλέον ελευθερία στις τράπεζες να αποφύγουν τη νομοθεσία και συνεπώς τον έλεγχο που θέσπισε γι’ αυτές ο Ομπάμα. Έτσι, μετά τις εκλογές έχουμε μία νέα επίθεση των οίκων αξιολόγησης και των τραπεζών εναντίον του ευρώ(Ιρλανδία και μεσογειακός νότος) και «τζογαρίσματα» του τύπου «5 στους 10 επενδυτές θεωρούν ότι η Ιρλανδία θα χρεοκοπήσει» και «7 στους 10» για την Ελλάδα! Και διερωτώμεθα, υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από τη μέγγενη αυτή; Ίσως, μόνο με εθνικούς και ευρωπαϊκούς ξεσηκωμούς όχι μόνο των εργαζομένων αλλά και των επιχειρηματιών, σύσσωμων των πληττόμενων λαών. Ίσως…