Μπλόφες

«Οι θυσίες αυτές δεν θα πάνε χαμένες…», χθεσινά λόγια, επαναλαμβανόμενα στερεοτύπως από τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Όμως, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 30 δις ευρώ, ήτοι κατά 12%, ενώ το 2013, όταν θα ξαναβγούμε στις «αγορές»(άλλως πως στους τοκογλύφους) θα φθάσει το 157%! Ομοίως το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι 8, 9% αντί του στόχου για φέτος που ήταν 7,8%. Όσο για τον πληθωρισμό, αυτός αγγίζει το 6% και η ανεργία το 20%. Παρόλα αυτά, ο κ. Παπανδρέου συνεχίζει να μιλάει για το επιτυχημένο μείγμα οικονομικής πολιτικής, που αποδίδει καρπούς, και το οποίο κάποιοι «αποσταθεροποιητές» επιδιώκουν να ανακόψουν, χρησιμοποιώντας την κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών! Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός έθεσε το μέγα ναπολεόντειο δίλημμα «Σγουρός ή εκλογές», επιμένοντας πως δεν πρόκειται για μπλόφα. Όμως, ο Θ. Πάγκαλος σε συνέντευξή του, πάλι χθες, λέει «Εγώ δεν βλέπω εκλογές». Τα ίδια λέει και ο Γ. Ραγκούσης, εκτιμώντας ότι οι ψηφοφόροι( «η σιωπηλή πλειοψηφία») θα υπερψηφίσουν τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ, υποκύπτοντας στον εκβιασμό. Τι κρύβεται, όμως, πίσω από την εκβίαση αυτή; Η πολιτική ανελευθερία. Η φαλκίδευση της ελεύθερης έκφρασης των πολιτών. Η υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας των εκλογών. Η αχρηστία, εντέλει, τόσο της ψήφου όσο και της ελάχιστης πολιτικής δημοκρατίας.
Και αν η ανυπαρξία εσωκομματικού διαλόγου και η ελαχιστοποίηση της κομματικής διαμεσολάβησης είναι ο βασικός παράγοντας του «ήπιου βοναπαρτισμού»(bonapartisme soft), που αναπτύσσεται στις περιπτώσεις ιδιαίτερων συνθηκών κατά τις οποίες ένας ηγέτης μεταβάλλεται σιγά-σιγά σε δικτάτορα με τη ρωμαϊκή έννοια του όρου, η αχρήστευση των δημοκρατικών θεσμών, όπως οι εκλογές, παραπέμπει στον περίφημο «δημοκρατικό ελιτισμό». Ο δεύτερος αφορά σε μία πολιτική αντίληψη η οποία δεν θεωρεί σπουδαίο το ζήτημα της συμμετοχής των πολιτών στις επιλογές που αφορούν τη ζωή τους. Γι’ αυτό η συμμετοχή πρέπει να χειραγωγείται.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση επιβάλλουν τον έλεγχο του πληθυσμού με εκβιαστικά διλήμματα και «μπλόφες». Έτσι, όμως, η δημοκρατική αντιπροσώπευση συρρικνώνεται σε μία θεατρικού τύπου αντιπροσώπευση. Η δημοκρατία καθίσταται μία έννοια κενή περιεχομένου. Ακόμη χειρότερα, το ιδιοτελές ατομικό ή το μικροκομματικό συμφέρον τίθεται πάνω από το συλλογικό. Επί του πρακτέου, το κυβερνών κόμμα επιχειρεί να νομιμοποιήσει όχι τα προηγούμενα βάρβαρα μέτρα του, ούτε αυτά που προτίθεται να επιβάλλει, αλλά την αποτυχία του. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες εκβιάζονται για να συναινέσουν στο αποτυχημένο μίγμα οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και της τρόικας, το οποίο αποδεδειγμένα πλέον οδηγεί στην χρεοκοπία.
Γενικά, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η πολιτική των κομμάτων εξουσίας αιωρείται μεταξύ των δύο πόλων που είναι ο «ήπιος βοναπαρτισμός» (προσωποπαγή κόμματα) και ο «ελιτισμός» (περιφρόνηση κοινωνίας). Αυτό επαναλαμβάνεται για μία ακόμη φορά σήμερα. Μπορεί η κατάσταση αυτή να αλλάξει; Ασφαλώς. Αλλά για συμβεί αυτό απαιτείται ο εκδημοκρατισμός όλων των θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης από τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, τους κοινωνικούς φορείς έως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.