«Όταν οι Αμερικανοί λαμβάνουν ένα οικονομικό μέτρο για να επιλύσουν ένα πρόβλημα στις ΗΠΑ, οφείλουν να σκεφτούν τις συνέπειες που θα έχει για την Κίνα, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Γερμανία, τη Γαλλία και μία αφρικανική χώρα». Αυτά δήλωσε ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα ντα Σίλβα στις 10 Νοεμβρίου με αφορμή την ενίσχυση της αμερικανικής οικονομία με ρευστό ύψους 600 δις δολορίων από την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ(Fed). Η ενέργεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα την πτώση της ισοτιμίας του δολαρίου έναντι των άλλων νομισμάτων εκτός από το κινέζικο γουάν. Αυτό είχε κατ’ επέκταση ως συνέπεια την διευκόλυνση των αμερικανικών εξαγωγών και ένα είδος προστατευτισμού έναντι της εισαγωγής των προϊόντων άλλων χωρών, που έγιναν ακριβότερα. Υπολογίζεται ότι οι ΗΠΑ από το 2008, όταν δηλαδή ξέσπασε η κρίση, έχουν ρίξει «ζεστό χρήμα» στην αμερικανική αγορά ύψους 1.700 δις δολαρίων. Το κακό είναι ότι η ενίσχυση της αμερικανικής οικονομίας κατευθύνθηκε κυρίως προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή στις τράπεζες, που ως γνωστόν ήταν οι υπαίτιες της κρίσης(τοξικά ομόλογα και κατασκευαστική φούσκα) και στις οποίες ο Μπάρακ Ομπάμα δεν έθεσε κανόνες όπως είχε υποσχεθεί. Έτσι, οι τελευταίες εξακολουθούν να «παίζουν» με τα ομόλογα χρέους, αυτή τη φορά χωρών, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και γενικά ο ευρωπαϊκός Νότος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη δεν μπόρεσαν να ορθώσουν ένα συμπαγές μέτωπο απέναντι στον οικονομικό πόλεμο που δέχονται, καθώς στο νέο διεθνές τοπίο του πολιπολικού κόσμου, του οποίου το κέντρο βάρος του μετατοπίζεται πλέον προς την Ασία, κάθε χώρα προσπαθεί να υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα χρησιμοποιώντας τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Έτσι, η Γερμανία κινείται με αφετηρία τα γερμανικά συμφέροντα, χρησιμοποιώντας ως συγκριτικό πλεονέκτημα ότι είναι η ατμομηχανή της ευρωζώνης. Συνεπώς, η ευρωζώνη δεν προστατεύει τις αδύνατες χώρες του Νότου, αλλά αυτές του Βορρά.
Ακόμη χειρότερα, είναι έκδηλο ότι πίσω από τον οικονομικό πόλεμο κρύβεται η αλληλεξάρτηση της αμερικανικής με την κινεζική οικονομία(η Κίνα κατέχει 2.500 δις δολάρια αμερικανικά ομόλογα) αλλά κι ένας «πόλεμος θέσεων» στο νέο πολιπολικό κόσμο που έχει διαμορφωθεί. Δεν είναι τυχαία τα ταξίδια του Αμερικανού προέδρου στην Ινδία(αντίβαρο στην Κίνα), Ινδονησία, Ιαπωνία, Κορέα, αλλά και οι στρατιωτικές συμφωνίες που συνήψε η Χ. Κλίντον με το Βιετνάμ, την Καμπότζη, τη Μαλαισία, τη Ν. Ζηλανδία και την Αυστραλία. Στην οικονομική υπεροχή της Κίνα, η Ουάσινγκτον ρίχνει στη ζυγαριά τη στρατιωτική της υπεροχή. Η σύγκρουση, άραγε, θα διευθετηθεί μέσω του «σινο-αμερικανικού διαλόγου» και της «Κιναμερικής», δηλαδή μιας Νέας Γιάλτας, ή αυτή θα καταστεί ένας θερμός πόλεμος; Άγνωστο. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα για μία ακόμη πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου