Η ΑΙΧΜΗ ΤΟΥ ΔΟΡΑΤΟΣ

Δεν θέλει τα «στρογγυλεμένα λόγια», τις στέρεες γραφές, θέλει «αιχμές του δόρατος» που να τρυπούν την άβυσσο, την ανασφάλεια, την ανεργία, την αβεβαιότητα, την απανθρωπιά, τη μοναξιά, θέλει λόγια αιχμηρά, ακονισμένα καλά, που να κόβουν από την αδικία το στερητικό της «α», θέλει λέξεις που να εκφράζουν το χάος της ψυχής του, την ασύμμετρη και άνιση ζωή του, επιθυμεί αντινομικό, αβυσσαλέο, παραληρηματικό λόγο, που να ρίχνει πλήθος βέλη από οξείες στην γκρίζα καρδιά τ’ ουρανού και σ’ αυτούς που στιμάρουν τη ζωή μας. Χάος, λοιπόν, στο χάος, φωτιά στη φωτιά, αταξία στη μονομερή τάξη, ασυνταξία στην ξεφτιλισμένη σύνταξη, βία στη βία, τρέλα στην τρέλα. Είναι ενδεχομένως νέος. Γι’ αυτό επιλέγει αντιδράσεις που του ταιριάζουν: ή ζωή με νόημα ή χαμός, ή μεγαλοσύνη ή ανυπαρξία. Το εκκρεμές τρελαίνεται. Οι πόλοι χτυπιούνται μεταξύ τους! Τα θέλει όλα. Τα θέλει τώρα. Μόνο που τα όπλα του είναι ομοιότροπα, έχουν το ίδιο ήθος, τον ίδιο τρόπο με αυτά του αντιπάλου. Η ομοιοπαθητική είναι μια λύση, αλλά δεν είναι μία άλλη λύση. Αυτή η δράση, επειδή δεν είναι «ποιητική», δηλαδή νέα ως προς το ύφος, το ήθος και το χαρακτήρα, αφομοιώνεται εύκολα από την κατεστημένη τάξη, από το κυρίαρχο χάος, καθώς είναι ομοιομερής, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, η υγιεινή του υπάρχοντος συστήματος και η διαλεκτική της χαοτικής τάξης του. Για να δημιουργηθούν οι συνθήκες ενός κοινωνικού και πολιτικού big bang, που θα οδηγεί σε νέα σύμπαντα, δεν αρκεί το παραλήρημα, που πάντα «κάτι θέλει να πει», αλλά δεν ξέρει τι. Αντιθέτως, χρειάζεται να διατυπωθεί και να συνταχθεί όχι μόνο το «τι δεν θέλουμε» αλλά κυρίως «τι θέλουμε». Ας οργανώσουμε, λοιπόν, το συναισθηματισμό μας σε μία νέα ευαισθησία που θα έχει θέσεις και προτάσεις, συνθέσεις και νέες δημιουργίες, τέτοιες που θα συνταράξουν το ισχύον χάος και θα οδηγήσουν πιθανώς σε νέα χάη, που θα χτυπούν, όμως, στο ρυθμό της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς!