Ποίηση και πολιτική

Ακούγοντας πολιτικούς και άλλους –απόντες οι ποιητές- να διαβάζουν ποίηση στον Ιανό, αναρωτιέσαι ευλόγως, ποιά σχέση έχει άραγε η ποίηση με την πολιτική; Ποια σχέση έχει ο Ρίτσος, ο Σεφέρης, ο Μαγιακόφσκι, ο Ελύτης με τον Μακιαβέλι, τον Μπους, τον Παπανδρέου ή τον Καραμανλή (αρχαίους και νέους), τον Λιάνη και την Καϊλή; Αλλά για να ορίσεις τη σχέση πρέπει να ορίσεις τους δύο όρους. Αν λοιπόν «η ποίηση δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν τεθεί»(Τίτος Πατρίκιος), τότε δεν απέχει πολύ από την πολιτική, αν ως ουσιώδες για την πολιτική δεν θεωρούνται τόσο οι απαντήσεις όσο τα ερωτήματα (Γ. Πρετεντέρης)! Αλλά η στιγμιαία σύγκλιση γίνεται χαώδες χάσμα όταν τα ερωτήματα γίνονται συγκεκριμένα, όταν σκοπός της πολιτικής γίνεται η εξουσία. Αλλά μήπως και η ποίηση δεν έχει στόχο να εξουσιάσει τα μυαλά των ανθρώπων; Μόνο που όταν η πνευματική εξουσία (η ποίηση) και η πολιτική εξουσία συμπίπτουν, τότε οι Μαγιακόφσκι αυτοκτονούν. Οι ολοκληρωτισμοί είναι απόρροια αυτής της ταύτισης. Γι’ αυτό ο φιλοναζί Λουίς-Φερντινάντ Σελίν(1894-1961) στον οποίο αποδίδει, σήμερα, λογοτεχνικές τιμές ο Μάριο Βάργκας Λιόσα (ή Γιόσα), στην εποχή του λειτουργούσε υπέρ του χιτλερικού ολοκληρωτισμού. Γι’ αυτό, σήμερα, οι ποιητές που δεν είναι αντιεξουσιαστές, που δεν λαμβάνουν θέση υπέρ των αδικημένων, υποθάλπουν τους σύγχρονους ολοκληρωτισμούς και, μάλιστα, την ώρα που αυτοί βρίσκονται σε αδιέξοδο( οι επιστροφές στο παρελθόν -1958 και 1929- αποδεικνύουν την χρεοκοπία τους). Τελικά, τι είναι η ποίηση; Εμείς, λέμε, το ποιητικώς ζην ενός ερωτευμένου Σίσυφου (Καμύ), που περιφρονεί τις εξουσίες και τους θεούς, που μισεί το θάνατο και στον οποίο το πάθος για ζωή του στοιχίζει ένα ανείπωτο μαρτύριο. Ο Σίσυφος οικειοποιείται το βράχο, «ο βράχος είναι δικός του» και η «νίκη του βράχου» δική του. Ο «αγώνας και μόνο προς την κορυφή αρκεί…». Αυτό, λοιπόν, είναι το νόημα της ζωής. Ο αέναος Αγώνας και η ανάσα-συνείδηση την ώρα της καθόδου.