"Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι";

Οι δημοσιογράφοι (εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου) «κέρδισαν» (προσωρινά) στο ασφαλιστικό, αλλά έχασαν και την τελευταία υποψία αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας, έχασαν τελεσίδικα τον κόσμο, καθώς για μία ακόμη φορά φάνηκε να επιβεβαιώνουν (να επιβεβαιώνουμε) εκείνη τη φασιστικής υφής στη γενίκευσή της ρήση «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Γιατί ο κόσμος δεν ξέρει τα παιγνίδια της πλειοψηφίας, που αποφεύγει τις συνεδριάσεις του ΔΣ για να μην ληφθούν αποφάσεις σχετικά με τις κινητοποιήσεις, που δεν δέχεται να γίνει Γενική Συνέλευση για να ακουστούν οι άλλες φωνές. Οι πολίτες δεν ξέρουν ότι κάποιοι προσπαθούν να αντισταθούν σ’ αυτά, να ανατρέψουν την κρατούσα συντεχνιακή αντίληψη, που ομνύει στην ιδεολογία του ακραίου ατομικισμού και του φιλοτομαρισμού, δεν γνωρίζει ότι αρκετοί δημοσιογράφοι υπερασπίζονται με μεγάλο κόστος την αντικειμενικότητα στην πληροφόρηση και πολύ περισσότερο την κριτική στην κάθε εξουσία και, κυρίως, δεν γνωρίζει ότι δεν τα κάνουν όλοι πλακάκια με τις εξουσίες. Ε, λοιπόν, να το πούμε ξεκάθαρα, αυτοί που δεν ήθελαν το ενιαίο ταμείο Τύπου, τώρα θριαμβολογούν για τη… νίκη της συντεχνίας, για το κόκαλο που μας πέταξε η κυβέρνηση. Εκείνοι που μιλούσαν για το ενιαίο ταμείο Τύπου και ΜΜΕ και ζητούσαν να μην περάσει η ληστεία των αποθεματικών(10%), εξακολουθούν να αγωνίζονται μαζί με όλους τους εργαζόμενους, υπερβαίνοντας τα συντεχνιακά σύνορα και δείχνοντας ότι ο δρόμος για την επάνοδο των εργαζομένων στα συνδικάτα και την επαναξίωση της πολιτικής αλλά και της δημοσιογραφίας είναι να είσαι μαζί με τον κόσμο, κοντά στους «κάτω», δίπλα στους αδικημένους. Οι άλλοι οι δήθεν ασυμβίβαστοι αγωνιστές (και μάλιστα μαξιμαλιστές!) είναι στην πραγματικότητα κοινοί ιντριγκαδόροι, που τώρα φυγομαχούν, κρύβονται και κάνουν τους ανήξερους για το φόνο. Τσιμουδιά για το ασφαλιστικό. Έχει δίκιο ο Λαζόπουλος που μας χλευάζει. Αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Πρέπει, όμως, αυτό να μπορούμε να το αποδεικνύουμε είτε γράφοντας είτε κατεβαίνοντας στο δρόμο μαζί με όλους εκείνους που αγωνίζονται να μην περάσει το ασφαλιστικό. Και, επιτέλους, για να μην αδικούνται συνεχώς, για να μην πληρώνουν πάντα τη «νύφη» οι «αποκάτω», οι μη έχοντες.