Μας πίνουν το αίμα

110 δολάρια το βαρέλι το πετρέλαιο. 4.4% ο πληθωρισμός. 1,6 δις ευρώ τα κέρδη μίας μόνο ελληνικής τράπεζας. Όμως, οι κανίβαλοι δεν χορταίνουν. Αλλά δεν έχει μείνει τίποτα πια για να κανιβαλίσουν. Δεν ξέρουμε αν «οι κάτω» στην Αμερική θα σκοτώνονται για ένα χαρτόκουτο ή για ένα παγκάκι, όπως στη Γλυφάδα, αλλά αυτό δεν απασχολεί τους «πάνω». Ο Μπους ασχολείται με την Carlyle ( όπου είναι επενδυμένα τα κεφάλαια της οικογένειάς του) και τις αμερικάνικες τράπεζες που έμειναν με τα κατασχεθέντα ακίνητα των δανειοληπτών τους στα χέρια! Ήδη η Ομοσπονδιακή Τράπεζα(FED) σε συντονισμό με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παρακαλώ, ενίσχυσαν με δάνεια τη ρευστότητα των χρηματιστηριακών αγορών. Ποιος νοιάζεται για τους εργαζόμενους, για τους άστεγους, για τους συνταξιούχους; Τα χρηματιστήρια να σωθούν. Οι τράπεζες να θησαυρίζουν. Μόνο που όλα έχουν κάποιο όριο. Το «αίμα» κάποια στιγμή τελειώνει. Και τα μεγαθήρια έχουν συνηθίσει να ζουν και να αναπτύσσονται με μεγάλες ποσότητες. Η στασιμότητα ισοδυναμεί με θάνατο, με καταστροφή. Διότι το μοναδικό μέγεθος που καταλαβαίνουν είναι η «ανάπτυξη», η αισχροκέρδεια και τα μοντέλα ρίσκου, οι ιδέες δηλαδή των καλύτερων και αποδοτικότερων «νόμιμων κλοπών». Αλλά, είπαμε, όλα κάποτε τελειώνουν. Η αμερικάνικη οικονομία είναι σε ύφεση και οι χρηματοπιστωτικοί θεσμοί θα αρχίσουν αναγκαστικά να «τρώνε» απ’ έξω (εξαγωγή της κρίσης) ή να «τρώγονται» μεταξύ τους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού, του κανιβαλικού καπιταλισμού στον οποίο ομνύουν και εγχώριοι μιμητές μοντέλων διακινδύνευσης, ή επινοημένων στην αλλοδαπή οικονομικών συνταγών. Όμως, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Το ζήτημα είναι αν οι «κάτω», οι εργαζόμενοι, οι πολλοί αντιλαμβάνονται το πλιάτσικο. Εσχάτως, υπάρχουν δείγματα ότι αυτό γίνεται αντιληπτό. Γι’ αυτό οι πολιτικές πιέσεις θα είναι ισχυρές, πρωτόγνωρες. Και ας το καταλάβουν αυτό, εκείνοι που από τους πύργους τους σχεδιάζουν επί χάρτου επικοινωνιακά τρυκ και «κοινωνικούς αυτοματισμούς».