«Όλοι οι σύντροφοι [αυτοί] είναι συμπορευόμενοι στον ίδιο δρόμο, τον ίδιο στόχο. Κι αυτό μας[εμάς] ενώνει» (Γιώργος Παπανδρέου). Ταυτολογίες και ταυτολογικές συγχύσεις. Ποιοι «είναι αυτοί» και ποιοι «εμείς»; Σ’ αυτό το ερώτημα δεν απάντησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και ο πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλ. Τσίπρας δεν κόμισε νέο λόγο(αντίθετα με τον Αλαβάνο). Η διάγνωση του «νέου» μέσα από τον πολιτικό λόγο των δύο προέδρων δεν έγινε κατορθωτή. Αλλά και στην πολιτική ανθρωπογεωγραφία καμία αλλαγή. Οι ίδιοι άνθρωποι και τα παιδιά τους. Οι αποκλεισμένοι, οι απόκληροι, οι απελπισμένοι, αυτοί που δεν έχουν φωνή και πρόσβαση έλλειπαν και από τα δύο «φόρα». Οι τελευταίοι ήταν φανερό ότι εκφράζονταν καλύτερα στο παρακείμενο στάδιο Καραϊσκάκη. Εκεί όπου η ταυτότητα είναι ξεκάθαρη και η τελετουργία μέσα από την οποία αναπαράγεται το «Εμείς» αποτελεσματική. Ποδόσφαιρο-Πολιτική 2-0! Αλλά που, άραγε, οφείλεται η διαρκής ήττα;
Οφείλεται στο γεγονός ότι το υπάρχον οικονομικο-πολιτικό πλαίσιο θεωρείται αναντικατάστατο. Οφείλεται στην κρατούσα πολιτική άποψη του «δογματικού μονισμού» σύμφωνα με τον οποίο οι πολίτες είναι ένα παθητικό υλικό που διαμορφώνεται από αδιαφοροποίητες δυνάμεις που υπακούουν σε στατιστικούς νόμους. Οφείλεται στον αποκλεισμό από την πολιτική των ιδεωδών με βάση τα οποία οι άνθρωποι προσδιορίζουν άμεσα ή έμμεσα την αυτοεικόνα τους. Οφείλεται στο ότι η πολιτική δεν τολμά να εναντιωθεί στα αισθητικά, τα οικονομικά και τα μιντιακά ιερατεία. Όλοι δέχονται ότι όλα είναι για πούλημα, ακόμη και ο πολιτισμός, ότι όλα είναι data, ακόμη και η ψυχή. Το ΠΑΣΟΚ θυμήθηκε την ηθική και τις «αξίες» αφού πρώτα τις ξεπούλησε στο χρηματιστήριο. Θυμάται τη συνεργασία όταν διέρχεται κρίση. Κανείς πολιτικός κανένα κομματικό ιερατείο δεν βλέπει την ανάδυση των καινοφανών μορφών βίου και των ρωγμών κάτω από τα πόδια του. Γιατί κανείς δεν μπορεί να απαλλαγεί από το «Δεσμωτήριο» της αυθεντίας και της εξουσίας του (μόνο ο Αλαβάνος μπόρεσε, εξ ου και το μεγαλείο του).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου