Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΦΟΝΙΑΣ

Είδα την πολυβραβευμένη (4 Όσκαρ) ταινία των αδελφών Κοέν. Δεν ενθουσιάστηκα. Μία απέραντη έρημος σπαρμένη με πτώματα. Προσπάθησα να μπω στη λογική των Αμερικανών για να καταλάβω τι τους άρεσε. Η αλλαγή "βλέμματος" δεν με βοήθησε και πολύ. Ένας πληρωμένος αμερικανός φονιάς έλαβε την εντολή να βρεί μία βαλίτσα με "ναρκοδολάρια". Και αρχίζει να θερίζει κόσμο με όλους τους τρόπους. Κάποια στιγμή, αυτή η ανθρώπινη, φονική μηχανή αυτονομείται. Τα χρήματα ως κίνητρο δεν υφίστανται, γιατί από ένα σημείο και μετά, σκοτώνει για να σκοτώνει. Σκοτώνει τα αφεντικά του. Σκοτώνει ό,τι βρίσκει μπροστά του, ακόμη και αυτούς που τον βοηθούν. Σκοτώνει γιατί έχει δώσει το λόγο του! Ο φονιάς είναι τρελός; 'Οχι. Ή μάλλον είναι τόσο τρελός όσο είναι ένα τρελαμένο υπερτροφικό Εγώ που θέλει να είναι αποτελεσματικό και επιτυχημένο στη... δουλειά του. Το βλέμμα του (επιμονή στα μάτια) είναι βλέμμα τρελού, όπως το τρελό βλέμμα ενός μπίζνεσμαν-κανίβαλου. Παρεμπιπτόντως, στη συνάντηση των δύο φονιάδων, εκείνος που έχει... αρχές (που διαπραγματεύεται τα χρήματα και αφήνει κάτι και στον "αθώο" τυχοδιώκτη) χάνει από τον Κάνιμπαλ. Αν κάνουμε μία αναγωγή στην αυτοκρατορική μηχανή των ΗΠΑ, θα δούμε τον κίνδυνο της αυτονόμησής της που ελλοχεύει. Θα επικρατήσει, άραγε, ο ιδεαλιστής ή ο ρεαλιστής φονιάς; Ο ιδεαλισμός και ο ρεαλισμός είναι οι δύο αντιλήψεις που αντιμάχονται στο "κεφάλι" της αυτοκρατορίας. Και αν η στρατιωτική μηχανή αυτονομηθεί και βρεθεί στα χέρια ενός "τρελού", που θα αρχίσει να θερίζει ό,τι ζωντανό υπάρχει στον πλανήτη; Οι αδελφοί Κοέν δεν κάνουν τέτοιες αναγωγές. Δείχνουν απλώς το φονιά. Το πρόβλημά τους είναι ανθρωπολογικό και αφορά το είδος του ανθρώπου που επικρατεί (όπως στη φυσική επιλογή). Τον ίδιο άνθρωπο προέβλεψε πριν πολλά χρόνια ο Χένρι Μίλλερ, περιγράφοντας τον αμερικανό φονιά που πίνει τον καφέ του κι ενώ διαβάζει την εφημερίδα του, σκοτώνει χωρίς λόγο τον απέναντί του. Στη συνέχεια, ο δολοφόνος φεύγει με την άνεσή του, χωρίς να συμβαίνει τίποτα, και πήγαινε να δει την ταινία "Όσα παίρνει ο άνεμος"! Εκεί, ίσως και να δακρύσει. Από τον Μίλλερ στους Κοέν. Στους δεύτερους, ο σερίφης (ο συμβολισμός της... τάξης, του κράτους έκδηλος) στην ταινία των Κοέν απλώς παρ-ακολουθεί τον "αλληλοσκοτωμό των αθλίων" κι έτσι ο΄ίδιος διασώζεται...