ΠΕΡΙ ΓΡΑΦΗΣ

«Μετριότητες. Δεν κατάλαβα τίποτα» είπε βαρύγδουπα η σοφιστικέ κυρία. Η αδυναμία κατανόησης δεν εσωτερικεύεται, δεν γίνεται έλλειμμα και απορία, αλλά εκσφενδονίζεται στα μούτρα εκείνου που μας μιλάει και δεν μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε. Και αφού δεν είναι κατανοητός, είναι μέτριος, βλάκας! Έτσι το άνοο πλην υπερτροφικό Εγώ μένει αλώβητο. Οι άλλοι φταίνε. Οι άλλοι είναι ηλίθιοι. Ενδεχομένως να βρεθεί ένας τρελός που να παραδεχθεί την τρέλα του, αλλά βλάκας, που να παραδεχτεί τη βλακεία του ποτέ. Γι’ αυτό ισχύει διαχρονικά η ρήση πως «είναι περιττός κόπος να προσπαθείς να κάνεις κάποιον που δεν καταλαβαίνει, να καταλάβει». Αποφεύγω να είμαι έντιμος, αποδίδοντας τη ρήση στον Βιτγκενστάιν, γιατί υπάρχει και πάλι ο κίνδυνος του χαρακτηρισμού ως «επιδειξία» γνώσεων! Δεν βγάζεις άκρη. Όταν ο άλλος δεν κοιτάζει το περιεχόμενο ή δεν μπορεί να καταλάβει θα προσπαθήσει να αλλάξει γήπεδο και θα σε κρίνει από το στυλ, από τον τρόπο γραφής. Πάντως, όταν κάποιος γράφει «δεν θέλει μόνο να ΄ναι κατανοητός, εξίσου σίγουρα θέλει να μην είναι κατανοητός». Ο γραφιάς μπορεί να μη θέλει να τον καταλάβει ο οποιοσδήποτε, επιλέγοντας το ακροατήριό του και βάζοντας φράγματα «στους άλλους». Βέβαια, αυτό αντίκειται στη γραφή-πολτό, στο κείμενο που οφείλει να γίνεται αντιληπτό και να καταναλώνεται δια μιας και από τον τελευταίο κρετίνο. Θυμάμαι τις παλιές εφημερίδες, όπου μικρός διάβαζα τις καταπληκτικές τους επιφυλλίδες και δεν καταλάβαινα λέξη. Δεν απέρριψα τον Σαββίδη, τον Τερζάκη και τόσους άλλους, αλλά πήρα το πρώτο μου λεξικό. Επίσης, θα τολμούσαμε να πούμε ότι τα ακροατήρια δεν είναι ένα, αλλά πολλά και διαφορετικά. Γι’ αυτό πολλές φορές όταν κάποιοι επικρίνουν τον λυρισμό στη γραφή (γιατί και το στυλ επικρίνεται), εμείς θα πούμε ότι τα γούστα και τα χρώματα είναι αδιαπραγμάτευτα και ακόμη πως δεν αρκούν οι λέξεις «για να πουν», αλλά θέλουν και την «ενορχήστρωσή» τους, αυτή που θα παράγει ήχο, μουσική χωρίς ποτέ να προδίδει το φορτίο(περιεχόμενο).