ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στη Θεσσαλονίκη διαδηλώνουν για το «όνομα», που δηλοί μία ταυτότητα, στην Άρτα για το κάστρο και τις βυζαντινές εκκλησίες που καταρρέουν, διεκδικώντας επίσης την ιστορική τους ταυτότητα από το αθηνοκεντρικό κράτος αυτή τη φορά, στο Πορ-Ρουαγιάλ του Παρισιού χίλιοι καλλιτέχνες διαμαρτύρονται για την πολιτιστική πολιτική του Σαρκοζί που τους εξαφανίζει, στις αραβικές χώρες χτυπούν τα στήθια τους και ολοφύρονται για το ολοκαύτωμα τις Γάζας και τη φοβερή σφαγή των νηπίων από τους Ισραηλινούς, ενώ στη Σομαλία οι Αμερικανοί εξακολουθούν να βομβαρδίζουν τα κεφάλια των ανθρώπων, προκειμένου να τους κάνουν να σκεφτούν διαφορετικά! Αλλά η βία, αν και παραμένει ζωτική για τον καθορισμό της παγκόσμιας τάξης, δεν αρκεί για να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα την αυτοκρατορική εξουσία, γιατί δεν μπορεί να αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων. Η βία κερδίζει μάχες, αλλά το ζήτημα είναι να κερδίσεις τον πόλεμο και ο πόλεμος, σήμερα, γίνεται για να αλλάξουν τα μυαλά των ανθρώπων, ή τουλάχιστον για να αλλάξει η συμπεριφορά τους! Έτσι, προτείνεται η «εποικοδομητική βία» όπως αυτή που εφαρμόζεται στην περίπτωση των βαλκανικών χωρών: «Αν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει να έχουν επιτυχίες στα Βαλκάνια, αυτό οφείλεται στο ότι η δέσμευση ένταξης στην ΕΕ είναι αλληλένδετη με τη νατοϊκή δύναμη (ασφάλεια) και την κοινοτική οικονομική στήριξη» (Ρ. Κούπερ: Η διάσπαση των εθνών). Υπ’ αυτή την οπτική, αν πριν είχαμε πολέμους που σχετίζονταν με εδαφικές κατακτήσεις (προ-νεωτερικός κόσμος), στη συνέχεια τον ψυχρό πόλεμο, που ήταν ένας «πόλεμος ιδεών» (νεωτερικός κόσμος της ισορροπίας), σήμερα βρισκόμαστε στο μετανεωτερικό κόσμο όπου όλοι οι προηγούμενοι κόσμοι συνυπάρχουν μαζί και οι αιτίες πολέμου. Έτσι, ο πρώτος πόλεμος στον Κόλπο θεωρείται ότι ήταν ένας πόλεμος συμφερόντων, ενώ ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ήταν ένας… «πόλεμος αξιών και ιδεών». Ίσως γιατί τα συμφέροντα σήμερα ληστεύουν εκ του μακρόθεν (τιμές πετρελαίου, τράπεζες). Τελικά, ο κόσμος, όπως ορίζεται από τους ηγεμόνες του, κινείται μεταξύ του συμφέροντος και της συνείδησης, μεταξύ του Χομπς και του Καντ, μεταξύ του παράλογου και της λογικής, σ’ αυτό που έχει επικρατήσει να λέγεται «ανορθολογική λογική». Παράλογο;