Μάης του 68

Σαράντα χρόνια μετά. Εκείνη η άνοιξη, εκείνος ο Μάης, σαν ήταν χθες. Η ιστορία και ο μύθος της. Η σαγήνη του μύθου μέσα από τις λαθροχειρίες των προσωπικών και συλλογικών εξιδανικεύσεων. Αλλά έτσι γίνεται πάντα: Ο καθείς και ο μύθος του, ο καθένας και η πίστη του. Τότε ήταν ο ανερχόμενος μύθος της κατευθυνόμενης κατανάλωσης απέναντι στο μύθο της ελευθερίας. Ο Θεός της κατεστημένης τάξης και ο ανατροπέας Σατανάς. Μόνο που οι αμφισβητίες δεν κατάλαβαν ότι το ρήμα «βλέπω» και η προφάνεια (κατόπιν διαφάνεια), ως απελευθερωτική πράξη δεν ήταν παρά η υποδούλωση στην εικόνα. Αλλά δεν φταίει ούτε το ρήμα ούτε η εικόνα για το περιεχόμενο που τους προσδίδουν και τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν. Τώρα που το σκέφτομαι, η αντιπαράθεση γινόταν για τη σημασία του «Βλέπω». Οι μεν θεωρούσαν ότι το σώμα, η ύπαρξη, όλα κινητοποιούνται σε σχέση με το βλέμμα. Ότι το «Εγώ» συμμετέχει στο κείμενο μέσω του «εγώ βλέπω», μέσω της παρατήρησης των άλλων και πως, εντέλει, το «εγώ» θα επιχειρήσει, ταξιδεύοντας στον κόσμο, να βρει το δρόμο που θα οδηγήσει στον ολοκληρωμένο εαυτό και στον «ουρανό που κινείται». Πίστευαν πως μέσα από αυτή την περιπέτεια το χάος με τη μορφή της γλώσσας θα επιφέρει μία δόση αταξίας στη διεφθαρμένη τάξη και, στη συνέχεια, μέσω των επαναδομημένων λέξεων και της ποίησης θα ανασυντεθεί ο κόσμος. Αυτό ήταν το «σχέδιο» του Μάη του ’68. Τότε που η ποίηση θεωρούνταν επιβίωση και τρόπος ζωής. Τελικά, νικητής αναδείχθηκε ο μύθος της χειραγώγησης και της καταναλωτικής λευκής μαγείας της Αγοράς. Μετά τη χρεοκοπία, όμως, και αυτού του μύθου δεν μας απομένει παρά να ξανασκεφτούμε το Μάη του ’68, να ξαναδούμε το ηττημένο και ενδεχομένως ιστορικά δικαιωμένο. Αλλιώς, ίσως χρειαστεί να «περιμένουμε της κτηνώδεις εισβολές και τις αιφνίδιες αποσαθρώσεις που, απρόβλεπτα αλλά σίγουρα, όπως ο Μάης του 1968, θα διαλύσουν αυτήν τη (κατεστημένη) λευκή θεία λειτουργία»(Μποντριγιάρ).