ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

Δάκρυα εκβάλλουν στις θάλασσες. Άλλοτε στη Μεσόγειο, άλλοτε στον Ατλαντικό, άλλοτε στον Ειρηνικό. Κι έτσι αρμυρίζουν τα νερά, μεταναστεύοντας την οδύνη. Δεν έχει εθνικότητα και φυλή ο πόνος των μεταναστών είτε πρόκειται για ασιάτες είτε για αφρικανούς είτε για βαλκάνιους. Για τους μετανάστες όπου Γης ο λόγος. Μόνο που αυτή τη φορά οι μετανάστες δεν είναι οι Άλλοι, δεν είναι ξένοι, είναι Έλληνες. Γράφαμε στις 29 Μαρτίου για το δράμα τριών συμπατριωτών μας που αντιμετώπισαν στη γαλλική πόλη Σεν Ναζέρ (430 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού) το απεχθές πρόσωπο της «απελευθέρωσης» της εργασίας. Τρεις Έλληνες εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Aker Yards έκαναν απεργία πείνας διεκδικώντας τους μισθούς τους, ήτοι οκτώ χιλιάδες ευρώ και το εισιτήριο επιστροφής στην πατρίδα. Μετά την πολυήμερη απεργία και τη συμπαράσταση των κατοίκων και του γαλλικού συνδικάτου CGT οι τρεις Έλληνες νίκησαν, πήραν τα χρήματά τους και επέστρεψαν στην πατρίδα. Μόνο που ο ένας από τους τρεις ο Νίκος Ασλαμαζίδης πέθανε την προηγούμενη Κυριακή στην Ξάνθη. Η ΓΣΕΕ εξέδωσε μία ανακοίνωση για την τιμή των όπλων, ζητώντας να ερευνηθούν οι αιτίες του θανάτου του Ασλαμαζίδη, αλλά κανένα μέσο ενημέρωσης δεν ανέφερε το γεγονός, κανείς δεν αξιολόγησε την είδηση περισσότερο σημαντική από την περιοδεία της Καλομοίρας ή από τις επιδόσεις των διαφόρων ανόητων της ελληνικής τηλοψίας. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Μόνο κάτι παιδιά των Εξαρχείων! Γι’ αυτό κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι αυτά που υφίστανται ξένοι μετανάστες στην Ελλάδα, τα υφίστανται και οι Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό. Αλλά τι συνέβη με τους τρεις Έλληνες στο ναυπηγείο Σεν-Ναζέρ; Οι Έλληνες, όπως και χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι, δεν ανήκαν στα ναυπηγεία, αλλά σε νταβατζήδες-υπεργολάβους της εργασίας και πιο συγκεκριμένα στον «κυνηγό φτηνών κεφαλών», τον περίφημο Οσμάν της εταιρείας ενοικιάσεων εργαζομένων Elbe. Ο Οσμάν προμηθεύει-νοικιάζει «φτηνά κεφάλια» σε μια άλλη εταιρεία, τη γερμανική Freeze, που ειδικεύεται στις βαφές πλοίων. Η τελευταία είναι υπεργολάβος της Aker Yards, της νορβηγικής εταιρείας, που ελέγχει τα ναυπηγεία. Κυκεώνας, που είναι αδύνατο να ελεγχθεί και μέσα στον οποίο ευδοκιμεί ο εργασιακός μεσαίωνας της μαύρης εργασίας με τη στήριξη και τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί, όπως και στην Ελλάδα πια, όπως παντού δεν υπάρχουν συμβάσεις για τους μετανάστες, ούτε ασφάλιση ούτε ένσημα. Εκεί κι εδώ οι «μαύροι» μετανάστες ρίχνουν στην ανεργία τους ντόπιους, που είναι «ακριβοί». Οι τελευταίοι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να γίνουν «φτηνοί» είτε στην πατρίδα τους είτε ως μετανάστες. Ο άλλος τρόπος είναι ο ρατσισμός, ο κατασκευασμένος «εμφύλιος των κάτω», το κυνήγι του… έξωθεν κακού, δηλαδή των ομοίως αθλίων.