Κρίση και κανίβαλοι

Δεν πρωτοτύπησε ο κ. Γκαργκάνας. Τα ίδια επαναλαμβάνει κάθε χρόνο. Για τον καλπασμό της τιμής του πετρελαίου και το "πληθωριστικό σοκ" στην ελληνική οικονομία και ότι «δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις» τα είπε και πέρυσι. Και πέρυσι όπως και πρόπερσι επανέλαβε πως πρέπει να δοθούν «αυξήσεις με το σταγονόμετρο στους εργαζόμενους»! Φέτος συμπλήρωσε ότι πρέπει να εξαλειφθούν οι «δυσκαμψίες» της αγοράς εργασίας. Τουτέστιν, ελεύθερες απολύσεις. Για τον πληθωρισμό, για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια, για τα υπερκέρδη των τραπεζών, για την ξέφρενη αύξηση της τιμής του πετρελαίου, αλλά και για την χρηματοπιστωτική κρίση, για τις τεράστιες ανισότητες, για την πείνα, για όλα φταίνε οι εργαζόμενοι, που πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα. Αλλά οι εργαζόμενοι έλεγαν ότι η Θεά Αγορά είναι αυτή που ρυθμίζει τα πάντα μέσω της νεοφιλελεύθερης απορύθμισης; Οι εργαζόμενοι έλεγαν ότι το κράτος και οι παρεμβάσεις του εμποδίζουν την ανάπτυξη της «ελεύθερης οικονομίας»; Οι εργαζόμενοι εμπόδισαν τον κ. Γκαργκάνα, τις τράπεζες και τις πολυεθνικές να επιβάλλουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο τους; Όχι ασφαλώς. Μόνο που οι εργαζόμενοι είναι ο αδύνατος κρίκος της αλυσίδας στον οποίο μετακυλύονται όλες οι παθογένειες και τα αδιέξοδα ή τα λάθη των ισχυρών. Δεν είναι τυχαίο ότι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας ενώ μιλούσε μια προηγούμενη φορά για «λιτότητα» αύξανε το δικό του μισθό κατά 18%! Αλλά αν το άξιζε χαλάλι του. Όμως, δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο πάρεξ από τις ίδιες παρωχημένες συνταγές. Θα θυμίσουμε, λοιπόν, ότι σε περιόδους κρίσης και οικονομικής ύφεσης αντί της λιτότητας τη λύση μπορούν να δώσουν οι αυξήσεις ή οι φορολογικές απαλλαγές που θα τονώσουν την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Αλλά αυτά χρειάζονται το ανοιχτό μυαλό ενός Κέυνς ή ενός Γκαλμπρέηθ για να τα «δει» κανείς και κυρίως να μην είναι «κολλημένος» στα στενά και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των πολυεθνικών.