ΜΑΥΡΗ ΑΝΟΙΞΗ

Ανθίζουν τα όνειρα και τα θαύματα. Άνοιξη. Αλλά τι όνειρα να βλέπουν οι δουλοπάροικοι της Μανωλάδας; Πως κατακάθεται το κόκκινο της φράουλας και η αφρικανική σκόνη στην ψυχή τους; Τους βλέπω και αναθυμάμαι τους ίδιους να περιπλανώνται στη Λεκάνη της Σκόνης (Dustbowl), στην περιοχή των κεντρικών ΗΠΑ, τη φοβερή εκείνη δεκαετία του 1930, που ακολούθησε το μεγάλο κραχ, την παρατεταμένη ξηρασία και τις θύελλες σκόνης. Τους βλέπω να στήνουν και να ξεστήνουν τις «Χούβερβιλς», τις κατασκηνώσεις των τσαντιριών (σαν τη dogville του Φρίερς)× να τους κυνηγούν οι σερίφηδες, ο «κοινωνικός αυτοματισμός», η Κου Κλουξ Κλαν και η μαφία× να τους καταγγέλλουν στο τμήμα μετανάστευσης, αφού κάνουν τη δουλειά, ή να τους σκοτώνουν σαν τους αρουραίους και να μη το μαθαίνει κανείς. Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων του 1930 να πολιορκούν τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Έρχονται από παντού. Πάνε παντού. Κι απέναντι οι θεατές, οι δήθεν συμπάσχοντες με τα πάθη του Χριστού, θεϊκά όμορφοι μες στην άνοιά τους και με την πλήρη αυτοπεποίθηση της βλακείας τους, να θεωρούν πως ό,τι βλέπουν δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, ένα χάπενινγκ, μία προσομοίωση, ένα θεατρικό παιγνίδι, όπου το δράμα των ηθοποιών θα λάβει τέλος με το τέλος του έργου. Γι’ αυτό τα δάκρυα και τα αισθήματα διαρκούν όσο και τα χειραγωγημένα (στημένα) χειροκροτήματα που επιτάσσει ο τηλεοπτικός «εμψυχωτής». Και όταν η Ανάσταση επισυμβεί τότε οι Κύριοι και οι Δούλοι θα γιορτάσουν μαζί τη στιγμιαία αναπαράστασή της. Γιατί όλα είναι στιγμιαία, μιας χρήσης. Η ευαισθησία και η ανθρώπινη αλληλεγγύη μας θα ενεργοποιηθούν εκ νέου την επόμενη φορά, τα Χριστούγεννα. Ως τότε οι πάσχοντες Χριστοί θα σταυρώνονται διαρκώς. Ώσπου να ανθίσει το θαύμα και να ιδρυθεί και πάλι το συλλογικό όνειρο της ανθρωπιάς και της πραγματικής συμπάθειας.