Η ΠΤΩΣΗ Του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ένα καφέ-μπαρ ανατινάζεται στην Ελευσίνα για τη μοιρασιά της «νύχτας», ενώ δυο βυθισμένα πλοία ξερνάνε πίσσα και αμίαντο στο λιμάνι. Στην Ομόνοια ένας άστεγος μετανάστης σκοτώνει ένα άλλο, διεκδικώντας το «πρόχειρο κατάλυμα», ένα τσαρδάκι, ένα χαρτόκουτο. Τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, οι απόκληροι, οι ανοίκειοι στο «πνεύμα της εποχής» αλληλοσκοτώνονται, την ίδια ώρα που το «πνεύμα», η ελεύθερη αγορά, ο νεοφιλελευθερισμός, το αμερικάνικο μοντέλο, ο καπιταλισμός, ό,τι τους ξέρασε, καταρρέει. Η οικονομική κρίση των ΗΠΑ θα είναι μεγαλύτερη από το κραχ του 1929. Αυτό δεν το λέει κάποιος αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης αμερικανικού τύπου, κάποιος αντιαμερικανός (!), αλλά ο κορυφαίος θεσμός της παγκοσμιοποίησης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο νεοφιλελευθερισμός, η αμερικάνικη συνταγή, οι επινοήσεις του Χάγιεκ και η ταύτιση της ελευθερίας με την «ελευθερία λήψης ρίσκων», η κοινωνία της διακινδύνευσης καταρρέουν παταγωδώς. Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς καπιταλισμό; Ότι και πριν. Θα εφευρεθεί ένα νέο όνομα για ονοματίσει το ίδιο πράγμα. Διότι ως γνωστόν ο πρώτος φενακισμός-απάτη είναι η μετονομασία του καπιταλιστικού συστήματος σε «σύστημα της Αγοράς» (Γκαλμπρέηθ). Αυτό συνέβη λόγω των αρνητικών συμπαραδηλώσεων του όρου καπιταλισμός από την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη δράση αυτών που αποκλήθηκαν «βαρόνοι-ληστές» καθώς λαφυραγώγησαν τεράστια κρατικά κονδύλια. Ο Ροκφέλερ και το μονοπώλιο πετρελαίου, ο Κάρνεγκι του Χάλυβα, ο Ντιουκ των καπνών και ο Μόργκαν των Τραπεζών οδήγησαν στην άγνωστη νομισματική και χρηματιστική κρίση του 1907 και τη γνωστή του 1929. Ακριβώς μετά το 1929 ακολούθησε σύμφωνα με τον Γκαλμπρέηθ μία «αποφασιστική έρευνα για την εύρεση μιας πιο συμπαθούς εναλλακτικής ονομασίας» του καπιταλισμού! Το New Deal (το νέο συμβόλαιο) εντάσσεται σ’ αυτή την έρευνα. Ποιοι, όμως, θα πληρώσουν το σημερινό ναυάγιο; Οι ίδιοι πάντα, οι εργαζόμενοι. Αυτοί που στην ταφόπλακά τους θα γράφουν, όπως εκείνη η καθαρίστρια της οποίας το επιτύμβιο παραθέτει ο Τζον Μ. Κέινς: «Μη θρηνείτε για μένα φίλοι/ Ποτέ μη δακρύσετε για μένα/ Γιατί δεν πρόκειται να κάνω τίποτα/ Ποτέ, μα ποτέ πια»!