ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ

Ποιοι καρφώνουν σήμερα το Χριστό στη Βαγδάτη, στη Βασόρα, στην Καμπούλ, στο Νταρφούρ, σε ολόκληρη την Αφρική, στην Παλαιστίνη, στα Γκουαντάναμο; Γιατί το αίμα γίνεται ποτάμια που δεν συναντώνται σε καμία θάλασσα; Γιατί τα βλέμματα είναι στομωμένα και έχουν ξεχάσει να καθρεφτίζουν ψυχές; Γιατί χιλιάδες «πάθη», δισεκατομμύρια ζωές γεννημένες από την απελπισία πορεύονται αδέσποτες, χωρίς κάτι να τις συνέχει, χωρίς μια συμπάθεια; Ναι, το Πάθος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά είναι ασήκωτο, γιατί είναι μοναχό, αμοίραστο, και γι’ αυτό σπάει την πλάτη της ψυχής. Παντού, σώματα αΐσκιωτα που δεν ξέρουν πια να αγγίζονται. Παντού βλέμματα αγαλμάτων και σώματα-βράχια. Οι άνθρωποι δεν έχουν τόπο για να βρουν κάπου τον εαυτό τους, δεν έχουν Άλλον για να δουν το πρόσωπό τους, δεν έχουν Πόλη για βρεθούν μεταξύ τους. Δεν μιλούν. Έχουν χάσει τον τρόπο να επικοινωνούν μιλώντας. Κοιτάζονται απλώς, προσπαθώντας να «υποκλέψουν» μια πληροφορία μέσα από τα μάτια του άλλου. Μάταιος κόπος. Τα βλέμματα μετεωρίζονται σ’ αυτό το «μπρα-ντε-φερ» των ματιών. Αλλά κανένα πρόσωπο δεν πυρπολείται, καμιά καρδιά δεν πέφτει λαβωμένη, καμία κόρη δεν κλείνει από το θάμπος. Δεν είναι πια «πάνω στο φως, οι άνθρωποι». Και να, όμως, που έρχεται η ενιαύσια μεγάλη τελετουργία του κοινού Πάθους και της Λαμπρής για να αναστήσει και να ανασυστήσει τους χαμένους αρμούς της κοινωνίας και της ψυχής μέσω της Συμ-Πάθειας, μέσω του κοινού Πάθους, μέσω του λυτρωτικού καθρεφτίσματος της μιας ψυχής μέσα στην άλλη γύρω από το γιορτινό τραπέζι, μέσα απ’ αυτό που το είπαν Αγάπη. Να, που η Βρετανία γνωρίζει τη μεγαλύτερη απεργιακή έκρηξη των τελευταίων δεκαετιών, ενώ στη Γαλλία οι εργάτες πολιορκούν το εργοστάσιο της Airbus και στην Άρτα κλέβουν το ρολόι που μοιράζει το χρόνο και τη ζωή. Ανασταίνεται ο άνθρωπος, αλλά πρώτα χρειάζεται να γνωρίσει το πάθος, να πιει την οδύνη μέχρι τέλους, άσπρο πάτο.