ΦΤΥΝΩ τους ΚΥΝΙΚΟΥΣ

Το φάρμακο είναι και φαρμάκι αλλά και το φαρμάκι είναι και φάρμακο. Αυτό ισχύει για τις ντόπες. «Ο ΣΥΡΙΖΑ ή δεν ξέρει τι λέει ή ξέρει τι λέει» σύμφωνα με την Αλέκα Παπαρήγα. Εδώ έχουμε ένα έλλειμμα διαλεκτικής, διότι κάποιος μπορεί να μη ξέρει τι λέει και συγχρόνως να ξέρει τι λέει. Η κ. Παπαρήγα, όμως, ξαναβρήκε τη «διαλεκτική της σκέψη», λέγοντας πως και «στις δύο περιπτώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνος»! Η επικινδυνότητα είναι το σημείο τομής, το σημείο της διαλεκτικής συνάντησης των αντιθέτων. Αλήθεια, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί και για ποιον είναι επικίνδυνος; Αυτό δεν θα το απαντήσουμε σήμερα. Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι πως κάθε τι περιλαμβάνει και το αντίθετό του. Αλλά και πως «τα όμοια» είναι τα πιο εχθρικά μεταξύ τους, διότι, συνήθως, το ένα όμοιο απειλεί να καταβροχθίσει το άλλο. Αλλά ούτε γι’ αυτό θέλουμε να μιλήσουμε, μήτε για τη γυμνή φωτογραφία της Κάρλας Μπρούνι που πουλήθηκε 91.000 δολάρια ούτε ακόμα για το εβραϊκό blog του μαύρου (αφροαμερικανού για τους πολιτικά ορθούς) Μπάρακ Ομπάμα. Για ένα ακόμη παιδί που σκοτώθηκε στην Παλαιστίνη από τους Ισραηλινούς, για τα παιδιά που πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα και δίψα θέλω να κραυγάσω. Μα πιο πολύ θέλω να φτύσω αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα αυτά με την έσχατη περιφρόνηση, ανάγοντάς τα στην κατηγορία της «κοινοτοπίας». Ο θάνατος, ο βίαιος θάνατος, το έγκλημα εκλαμβάνεται από αυτούς τους κυρίους της ακραίας κυνικότητας ως κοινοτοπία, αφού πάντα υπήρχαν θάνατοι, πάντα υπήρχε πείνα και φτώχεια. Αλλά οι σύγχρονοι Ελεάτες μιλάνε από το ύψος της καλοπέρασής τους. Βάλτους να πεινάσουν, να αδικηθούν, να είναι οι σκλάβοι των θερμοκηπίων, να δούμε τότε πως θα δουν τον κόσμο και τους ανθρώπους. Τώρα, όμως, με το ύφος του ακριβά αμειβόμενου αφ’ υψηλού τηλεοπτικού «πραγματογνώμονα» βλέπουν τον άνθρωπο και τον κόσμο ως πράγμα, ως αντικείμενο και όχι ως υποκείμενο, βλέπουν την κοινωνία σαν μηχανή που δουλεύει και καλά και άσχημα. Γι’ αυτό αδυνατούν να δουν και να νιώσουν εκείνους που πονάνε.