ΙΤΑΛΙΑ και ΝΕΠΑΛ

Η δεξιά του μπότοξ και της χένας επιστρέφει στη Ρώμη και τα σφυροδρέπανα των μαοϊκών στο Κατμαντού. Στην Ελλάδα ένα βιβλίο κρίνεται άσεμνο για τα παιδιά μετά από αγωγή κάποιου που δεν κρίνει άσεμνο να αναφέρει πομπωδώς και ξεδιάντροπα τις… άσεμνες λέξεις του βιβλίου από τηλεοράσεως. Την ίδια ώρα, μία καταλανή έγκυος, η νέα υπουργός Άμυνας της Ισπανίας επιθεωρεί το στράτευμα. Στη Νάπολη τα σκουπίδια εξακολουθούν να όζουν και ο καβαλιέρε υπόσχεται ότι θα τα εξαφανίσει, υμνώντας συγχρόνως έναν άνθρωπο της μαφίας. Λίγο πριν, στην ίδια πόλη, ο πολίτης Κίρο Εσπόζιτο έκανε κομμάτια τα ψηφοδέλτια κι ύστερα τα έριξε στην κάλπη, αποδοκιμάζοντας μ’ αυτό τον τρόπο κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς. Στη Ρώμη ο Κάρλο (62 ετών) θεωρεί ότι οι διαφορές μεταξύ Μπερλουσκόνι και Βελτρόνι είναι ανύπαρκτες, χαρακτηρίζει τον δεύτερο «χριστιανοδημοκράτη του νέου αιώνα», αλλά τον ψηφίζει για να μην… έρθει ο Μπερλουσκόνι, «ο μεγαλύτερος πλύντης εγκεφάλων του πλανήτη», όπως λέει, λόγω των τηλεοπτικών δικτύων που διαθέτει. Στην ίδια πόλη, η Φιλομένα (76 ετών) ψηφίζει ό,τι και ο γιο της (Μπερτινότι). Αντίθετα, η Κάρλα, η κομμώτρια, ψήφισε Μπερλουσκόνι γιατί, όπως της είπε ένας πελάτης της, «η χώρα χρειάζεται έναν επιχειρηματία»! Αλλά γιατί στην Ιταλία θριαμβεύει ο Μπερλουσκόνι και στο Νεπάλ οι μαοϊκοί; Γιατί ο Βελτρόνι που απευθύνθηκε στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα (οι μαοϊκοί του Νεπάλ στηρίχθηκαν επίσης στους νέους, τους αποκλεισμένους και τους φτωχούς) έχασε από τον Μπερλουσκόνι που απευθύνθηκε στις μεσαίες τάξεις; Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία χάνει επειδή έχει καταστεί μία «σοφτ δεξιά», και οι πολίτες, ακόμα και οι πληττόμενοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι είτε δεν εκφράζονται από αυτή είτε διέπονται από τον λεγόμενο ιδεολογικό «καπιταλισμό του προλεταριάτου» (αφορά τις ηγεμονικές οικονομίες), πιστεύουν δηλαδή στην ατομική ανέλιξη εντός του υφιστάμενου κοινωνικο-οικονομικού πλαισίου. Αυτό, βεβαίως, δεν ισχύει στο Νεπάλ, όπου δεν υπάρχουν περιθώρια ανάλογων ελιγμών. Πάντως, η ήττα του Βελτρόνι είναι και ήττα των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών καθώς το ιταλικό μοντέλο χαρακτηρίστηκε πρότυπο για τη Ρουαγιάλ, για τη Διαμαντοπούλου κ.ά.