ΥΒΡΙΣ και Habitus

Η Αθήνα πλέον δεν αδειάζει ποτέ. Εκατομμύρια έφυγαν, εκατομμύρια παρέμειναν να επιδίδονται σε επιχειρήσεις οικειοποίησης της πόλης. Τα απαγορευτικά, τα «στοπ», οι μονοδρομήσεις, οι νόμοι και οι κανόνες έπαψαν να ισχύουν για δύο μέρες. Αλλά οι δικές μας εκδηλώσεις του μικρομέγαλου Εγώ μας είναι αστείες μπροστά στην ύβρι που συντελείται στη Γάζα, όπου οι ισραηλινοί επιδίδονται σε νέες σφαγές νηπίων. Το Μ. Σάββατο σκότωσαν ένα ακόμη παιδί, την Μαριάμ Μααρούφ (χθες σκότωσαν άλλα τέσσερα, την ώρα που έπιναν το γάλα τους. Συνολικά 58 παιδιά δολοφονήθηκαν από το Γενάρη). Και κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν κραυγάζει. Habitus. Συνηθίσαμε πια το αίμα και το έγκλημα. Κυριακή του Πάσχα: Ουρές στα διόδια των Αφιδνών. Άντε να βρεις 2,75 ευρώ, πληρωμή για τον εθνικό δρόμο-«χωράφι». Ψιλοβρέχει. Στη Θεσσαλονίκη δεκάδες πεινασμένοι βρίζονται, διεκδικώντας μία μερίδα φαγητού. Η πείνα μοιάζει αόρατη, αλλά η εμφάνιση ενός κόκαλου αρκεί για να την καταστήσει ορατή, να τη βγάλει από τη μυστικότητά της. Η απελπισία δεν αναπτύσσεται αντιθετικά αλλά συμπληρωματικά με την ασύδοτη κραιπάλη των βολεμένων, απαθής, παρασιτική και όχι οργισμένη. Κάποιοι στο πασχαλινό τραπέζι μνημονεύουν τα «νησιά των ονείρων» και τις χαμένες συλλογικότητες, δένοντας στο μαντήλι την ελπίδα, πως τα κοινά τραγούδια θα ξανανθίσουν, πως οι νόμοι της ζούγκλας θα καταρρεύσουν. Ένα «τζιβαέρι» και δυο σταγόνες κρασί αρκούν για να βάλουν φωτιά στις μνήμες και τα αδικαίωτα όνειρα. Κι όμως δεν ανήκουμε στους απελπισμένους. Δεν ξέρουμε πια τι σημαίνει απελπισία. Δευτέρα του Πάσχα: Οι παπαρούνες λιάζουν το κόκκινό τους στον ήλιο. Ο αέρας κάνει τα σιτάρια να χορεύουν την επιστροφή τους στον κάμπο. Τα «κανόνια» εξακολουθούν να εξατμίζουν το νερό μέρα-μεσημέρι, ενώ ο οδηγός της πανάκριβης «Μπε Εμ Βε» χάνει τον οργασμό της φύσης, επιλέγοντας την ηδονή των 180 χιλιομέτρων. Τον βρίσκω παρακάτω αγκαλιά με άλλα τέσσερα αυτοκίνητα. Προσπαθώ να καταλάβω, να συγκρίνω τις ηδονές. Καταλήγω να απορρίψω εκείνη που δεν υπολογίζει και δε σέβεται τη ζωή των άλλων.