Εναντίον των λαών

«Η οργή έχει ξεχειλίσει» δηλώνει ο αρθρογράφος της κυπριακής εφημερίδας «Φιλελεύθερος». Κι αυτό όχι μόνο για το «κούρεμα» των καταθέσεων όσο γιατί «έχω την εντύπωση για μία ακόμη φορά ότι με αντιμετωπίζουν ως ηλίθιο» καταλήγει! Αλλά ποιος και γιατί επέβαλε αυτή τη «λύση»; Σύμφωνα με τον Πορτογάλο βουλευτή και ιστορικό Rui Tavares η Μέρκελ επέβαλε τη λύση της καταλήστευσης των καταθέσεων με το πρόσχημα ότι «η Μπούντεσταγκ δεν θα εγκρίνει βοήθεια προς όφελος των Ρώσων ολιγαρχών». Οι τελευταίοι είναι γνωστό πως «ξεπλένουν» το «μαύρο χρήμα» τους στις κυπριακές τράπεζες και το επανα-επενδύουν στη Ρωσία. Όμως τα χρήματα αυτά είναι λίγα για να γίνεται τόσος λόγος. Είναι πρόδηλο, άρα, ότι δεν είναι αυτός ο στόχος των Γερμανών, αλλά το μήνυμα. Δηλαδή η πρόσκληση προς τους Ρώσους «ολιγάρχες-επενδυτές» και άλλους να καταθέσουν τα κεφάλαιά τους σε τράπεζες της Γερμανίας. Συνεπώς, το θέμα είναι να εισρεύσει στη Γερμανία άφθονο χρήμα με αρνητικό επιτόκιο. Άρα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να συγκεντρωθεί σε μία χώρα, η οποία κατ’ αυτό τον τρόπο θα ελέγχει τον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο μέχρι τα Ουράλια. Εκείνο, όμως, το οποίο γνωρίζουν οι Αμερικανοί και δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται οι Γερμανοί είναι πως η πίστωση(το χρήμα) πηγαίνει πάντα μαζί με την πίστη. Η τελευταία αφορά στη «θρησκευτική» πίστη που έχει σχέση με αρχές όπως η εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων και συνεπώς η εμπιστοσύνη προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή στις τράπεζες. Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης(πίστη) σημαίνει και διαταραχή της πίστωσης. Δεν το βλέπουν αυτό οι Γερμανοί; Κάποιοι λένε πως όχι, λόγω του μικρού πολιτικού βεληνεκούς της γερμανικής πολιτικής ελίτ. Άλλοι θεωρούν ότι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε λειτουργούν με το βλέμμα στις γερμανικές εκλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι η επιβολή του πρώτου Μνημονίου στην Ελλάδα είχε ως αποτέλεσμα την άμεση αύξηση κατά 4% των δημοσκοπικών ποσοστών της CDU, του γερμανικού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και κατά 10% τη δημοτικότητα της Άγγελας Μέρκελ. Εν συνόψει, ο Γερμανός μικροαστός κι ο Γερμανός συνταξιούχος ένιωσαν υπερήφανοι κι επιβράβευσαν την «σιδηρά καγκελάριο». Ενδέχεται, λοιπόν, οι Γερμανοί να συνεχίζουν τη συγκεκριμένη πολιτική που τσακίζει τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου γιατί έχουν εκλογικά οφέλη. Η ίδια πολιτική, όμως, αυξάνει τον πλούτο μιας δράκας Ευρωπαίων ολιγαρχών. Συνεπώς, αν ισχύει ο πόλεμος εναντίον των Ρώσων ολιγαρχών, αυτό συμβαίνει όχι γιατί οι ολιγάρχες είναι ολιγάρχες αλλά γιατί οι συγκεκριμένοι ολιγάρχες είναι Ρώσοι. Κι ακόμη περισσότερο γιατί καταθέτουν τα κεφάλαιά τους στην Κύπρο και όχι στη Γερμανία. Έχουμε, λοιπόν, εδώ μία αντιπαράθεση οικονομικών κολοσσών όπως, για την ώρα, η Γερμανία με τη Ρωσία. Κατά συνέπεια δεν ισχύει ότι η γερμανική πολιτική ελίτ δεν καταλαβαίνει. Απλώς επιμένει σ’ αυτό που πιστεύει, δηλαδή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο της διαρκούς έκτακτης ανάγκης, των συνεχών εκβιασμών, της άγριας λιτότητας σε βάρος των «κάτω», υπέρ μιας ευρωπαϊκής, αστυνομικής κοινωνίας και της «δεύτερης ευκαιρίας» κατάκτησης της Ευρώπης. Ήδη όλα αυτά προκαλούν ανεργία, εξαθλίωση, δάκρυα και αίμα στους λαούς. Η ελίτ συνεπώς «βλέπει» αλλά συνεχίζει να υπερασπίζεται τη βία της υπερσυσσώρευσης του πλούτου καθώς έχει απολέσει κάθε φρένο αφού όλοι οι εκβιασμοί της μέχρι σήμερα περνούν. Μέχρι πότε όμως;