Η αλήθεια για τον Ούγκο Τσάβες

Διαβάζω ότι ο Μπέπε Γκρίλο εμπνέεται από τους λόγους του Χίτλερ! Κι αυτό γιατί χαρακτήρισε "νεκρό άνθρωπο" τον επικεφαλή της κεντροαριστεράς Μπερσάνι. Σημειωτέον ότι και ο Χίτλερ είχε χαρακτηρίσει τους Γερμανούς σοσιαλιστές «νεκρούς» το 1932. Αλλά ο Γκρίλο δεν χαρακτήρισε «ζόμπι» μόνο τον σοσιαλιστή Μπερσάνι αλλά και τον δεξιό Μπερλουσκόνι. Η διαφορά αποσιωπάται σκοπίμως ώστε να δημιουργηθεί η ταύτιση και να απαξιωθεί ο Γκρίλο αλλά και να τρομοκρατηθεί το εκλογικό σώμα που τον ψήφισε. Ποιος έχει όφελος από την προπαγάνδα αυτή; Όλοι όσοι επιδιώκουν τη διατήρηση του status quo της άγριας λιτότητας στην Ευρώπη. Ανάλογες μορφές προπαγάνδας είχαμε και στην περίπτωση του αποθανόντος προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, τον οποίο ακόμη και σήμερα κάποιοι χαρακτηρίζουν «δικτάτορα». Ποιος, όμως, ήταν ο Τσάβες; Ήταν αυτός που έστελνε φθηνό πετρέλαιο στους φτωχούς της Ν. Υόρκης και της Μασαχουσέτης. Ήταν ένας δον Κιχώτης που τολμούσε να διαταράξει την πιάτσα των κανιβάλων. Και γι’ αυτό έπρεπε επειγόντως να εξοντωθεί. Το είπε πρώτος ο τηλε-ιεροκήρυκας, ο σύμβουλος του Λευκού Οίκου, Πάτερσον! Αυτό δεν εμπόδισε τον Τσάβες να ανεβεί στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών, κρατώντας δίκην ευαγγελίου, το βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκι, «Δύο ώρες διαύγειας», όπου ο αμερικανο-εβραίος διανοητής σημειώνει ότι οι αμερικανοί πολιτικοί και η πολιτική είναι άμεσα ή έμμεσα εξωνημένοι και πως ο τομέας των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ «αγοράζει το Κογκρέσο» κατά 95%. Αλλά και η Βενεζουέλα ήταν ένα βαθύτατα διεφθαρμένο κράτος. Ο Τσάβες την αντιμετώπισε ενεργοποιώντας τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, που εμπιστεύτηκαν το κράτος όταν είδαν την κυβέρνηση να ενδιαφέρεται πραγματικά και όχι δημαγωγικά γι’ αυτούς. Η εμπιστοσύνη του λαού εδραιώθηκε με τα κοινωνικά προγράμματα του Τσάβες. Έτσι, ο πολιτικός αυτός κατάφερε να βγει αλώβητος από μία απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος και από μία «απεργία» των πετρελαιάδων. Το μυστικό του Τσάβες ήταν απλό. Εκεί που επί δεκαετίες μια χούφτα ανθρώπων οικειοποιούνταν το μέγα μέρος των χρημάτων από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας και η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ζούσε στην έσχατη εξαθλίωση, τώρα τα χρήματα αυτά διατίθενται σε κοινωνικά προγράμματα, στην ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην ανακούφιση των άστεγων και των φτωχών. «Οι φτωχοί ξαναπόκτησαν ελπίδα» έγραφε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζεφ Κοέν, και η συμμετοχική δημοκρατία βρίσκεται σε πλήρη άνθιση, γιατί τώρα οι φτωχοί αισθάνονται ότι ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες αξιοποιεί την τρελή κούρσα της τιμής του πετρελαίου και επαναδιαπραγματεύεται τα συμβόλαια με τις μεγάλες πολυεθνικές, που εκμεταλλεύονται το πετρέλαιο της χώρας του. Οι εταιρείες που αρνούνται τα νέα συμβόλαια, όπως η γαλλική Total και η ιταλική ENI «πήραν πόδι». Στη συνέχεια χρησιμοποιεί τα μεγάλα ποσά από τις νέες συμβάσεις όχι μόνο σε κοινωνικά προγράμματα στη χώρα του αλλά και σε βοήθεια φτωχών χωρών της Λατινικής Αμερικής. Σε τρία τρις δολάρια ανέρχεται η χωρίς όρους βοήθεια του Τσάβες, ενώ η αντίστοιχη των ΗΠΑ (με όρους υποτέλειας) ανέρχεται σε 2 τρις δολάρια. Περιττό να πούμε ότι ο πρόεδρος της Βενεζουέλας προωθεί μία συμφωνία των πετρελαιοπαραγωγών χωρών για τη σταθεροποίηση της τιμής του μαύρου χρυσού στα 50 δολάρια. Οι επιθέσεις εναντίον του Τσάβες εντάθηκαν μετά τη δημιουργία της τράπεζας του Νότου από επτά χώρες της Λατινικής Αμερικής (Βενεζουέλα, Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Βολιβία, Εκουαδόρ) ως απάντηση στην Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που είναι θεσμοί ελεγχόμενοι από τις ΗΠΑ και επιβάλλουν «πολιτικές σοκ που προκαλούν πείνα, εξαθλίωση και βία στους λαούς μας». Τι απέδειξε ο Τσάβες όσο κι αν διαφωνεί κανείς πολιτικά μαζί του; Ότι μόνο όταν προστίθεται το ανθρώπινο στοιχείο, και κινητοποιούνται οι λαοί, τότε το σκοτάδι ταράζεται, ο κόσμος αναδεύεται και αλλάζει.