Η μετάδοση του ιταλικού ιού

Φόβος παντού για τον ιταλικό ιό! Οι αναλυτές μιλούν για την απώλεια της οραματικής ισχύος της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό η απειλή ενός νέου λαϊκίστικου φασιστικού φαινομένου μοιάζει να είναι προ των πυλών. Και δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα που αυξάνει τα ποσοστά της, αλλά και ο Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, ο οποίος χαρακτηρίζεται από κάποιους ως ένας αναρχοτροτσκιστής Λεπέν! Οι πιο ψύχραιμοι, βέβαια, θεωρούν ότι περάσαμε από την Ευρώπη της σύγκλισης και των ισότιμων εταίρων στην μετα-Ευρώπη της ανισότητας και της επικυριαρχίας της Γερμανίας τόσο στο πολιτικό όσο και στο ιδεολογικό επίπεδο. Το γερμανικό πολιτικό σύστημα, μάλιστα, περιφρονεί τόσο τις κυβερνήσεις των άλλων χωρών όσο και τους λαούς τους. Εμφατική περίπτωση ο υποψήφιος των σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία, που χαρακτήρισε «κλόουν» τους Μπερλοσκούνι και Γκρίλο. Αυτή η απόρριψη της δημοκρατίας και η δυσπιστία έναντι των λαών είναι η ιδεολογία της σημερινής ΕΕ, που ελαύνει από το Βερολίνο και αποκαλείται ¨μετα-Ευρώπη». Το παραπάνω φαινόμενο εκδιπλώνεται και εντός των διαφόρων χωρών και είναι αυτό που αποκαλείται «μεταδημοκρατία». Το μεταδημοκρατικό φαινόμενο δεν είναι παρά ένα σκαστό αντιδημοκρατικό φαινόμενο, μια σύγχρονη ολιγαρχία, ένας ολοκληρωτισμός ίσως πιο επικίνδυνος από τους προηγούμενους καθώς οι παλιοί δημοκρατικοί θεσμοί διατηρούνται ως απλές επιφάσεις, ως δημοκρατική… στάχτη στα μάτια των πολιτών. Το φαινόμενο της προσωπολατρείας, της εικονοποιίας και γενικά της πολιτικής ως προσομοίωσης είναι εδώ. Μην ξεχνάμε ότι στην Ιταλία είχαμε τη διαμόρφωση της εικόνας του «σούπερ Μάριο» Μόντι που θα έσωζε τη χώρα. Όμως, παρά τη φορολογική λαίλαπα και το τσάκισμα της μεσαίας τάξης ούτε το χρέος μειώθηκε ούτε η οικονομία ανέκαμψε. Ο Μόντι, βέβαια, πέτυχε κάτι, τη σωτηρία των τραπεζών, αλλά προκάλεσε, συγχρόνως, τη φτωχοποίηση ευρύτατων τμημάτων του πληθυσμού, που στράφηκαν εναντίον της «πολιτικής αριστοκρατίας» συλλήβδην. Ακριβώς αυτή την οργή εξέφρασε ο Γκρίλο φωνάζοντας στους πολιτικούς να πάνε «στο σπίτι» και καταγγέλλοντας τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αλλά από εκεί και πέρα δεν προτείνει απολύτως τίποτα. Γι’ αυτό και αδυνατεί να συμμαχήσει με κάποιον, αφού έτσι θα αναγκαστεί να δεσμευτεί σε κάτι, προκαλώντας πλήγμα στο «μέγα-ναρκισσισμό» του. Μετά απ’ αυτά, τι θα γίνει στην Ιταλία; Το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι να ξαναγίνουν εκλογές κατά το ανάλογο της Ελλάδας. Θα έχουμε, όμως, λύση; Το ρίσκο είναι τεράστιο, όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς η χώρα αυτή είναι η τρίτη ευρωπαϊκή οικονομία και οι συνέπειες θα είναι τεράστιες. Τι απομένει; Το Βερολίνο να λάβει το μήνυμα και να άρει την πολιτική της άγριας λιτότητας, που έχει ρημάξει τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου και οδεύει προς το βορρά. Τέλος να επανέλθει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στα προηγούμενα δημοκρατικά θεμέλιά του.