Να ξαναβρούμε το νόημα της Δημοκρατίας

Ο νέος Αττίλας που επέδραμε κατά της Κύπρου είναι αυτή τη φορά προτεστάντης. Η συμφωνία που επιβλήθηκε δεν είναι συμφωνία σωτηρίας, όπως κατ’ ευφημισμό ονομάσθηκε, αλλά συμφωνία για τον τρόπο του οικονομικού στραγγαλισμού. Τώρα ο θάνατος δεν θα είναι άμεσος αλλά χρονοβόρος, με το θύμα να ελπίζει ότι κερδίζοντας χρόνο θα καταφέρει κάποια στιγμή να ξεφύγει από τη μέγγενη. Η συμφωνία δεν απαιτεί κύρωση από το κοινοβούλιο της Κύπρου είπε ο Σόιμπλε, αλλά μόνο από τη Μπούντεσταγκ! Αυτό δηλοί πως η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας της Κύπρου είναι γεγονός. Η Γερμανία εμπεδώνει την μετα-αποικιοκρατική ηγεμονία της στον ευρωπαϊκό νότο, ενώ λαμβάνει θέση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο ενόψει του νέου τοπίου που διαμορφώνει η συμμαχία ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκίας. Τα διεθνή μίντια στην ψηφιακή τους μορφή βομβαρδίζουν τα μυαλά με ψευδείς ειδήσεις που καθίστανται «γεγονότα», όπως η δολοφονία του Άσαντ(το ίδιο έργο είχε παιχτεί και στη Λιβύη με τον Καντάφι). Μάλιστα, ο Αναστασιάδης διαπραγματεύεται και «τουϊτάρει», ενώ μέσα μαζικής ενημέρωσης με ιστορία, όπως η El Pais, αυτολογοκρίνονται(απέσυρε άρθρο που παρομοίαζε την Μέρκελ με τον Χίτλερ). Τα ίδια μέσα ενημέρωσης με τη συνέργια πολιτικών διαμορφώνουν το ψευδές περιβάλλον που θα νομιμοποιήσει της επιθέσεις σε χώρες όπως η Κύπρος. Έτσι, ο… σοσιαλιστής υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Μοσκοβισί θα μιλήσει για το τέλος της «οικονομίας-καζίνο» της Κύπρου! Μόνο που η οικονομία-καζίνο εξαπλώνεται από τη Γουόλ Στρητ μέχρι το Σίτι του Λονδίνου, την Φρανκφούρτη, το Λουξεμβούργο και το Παρίσι, από το Χόγκ Κονγκ μέχρι την Καραϊβική. Μετά την τραπεζική φούσκα της Κύπρου θα διευθετηθεί άραγε και η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα που είναι εκατοντάδες φορές πάνω από την πραγματική οικονομία; Όχι βέβαια. Απλώς φαίνεται ότι βρισκόμαστε στο στάδιο ενός νέου παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας, όπου επιχειρείται να ελεγχθεί η παγκόσμια οικονομία-καζίνο με το «θάνατο» της περιφέρειας και τη συγκεντροποίηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι ανάλογες καταστάσεις, όπως αυτές στην Κύπρο, με τράπεζες στην Ισπανία, ή στη Γαλλία είχαν εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση από την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(δηλαδή από το Βερολίνο). Αυτή τη στιγμή δε, στην Κύπρο μεγάλες τράπεζες από τη Γερμανία και την Ελβετία πολιορκούν Ρώσους καταθέτες προκειμένου να μεταφέρουν σ’ αυτές το… «μαύρο χρήμα» τους. Σ’ αυτό το άκρως αρνητικό περιβάλλον, τι κάνουμε; Θα περιμένουμε να ολοκληρωθεί η καταστροφή(ο πρόεδρος Αναστασιάδης, αυτός που ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν, λέγεται ότι θα οδηγήσει σ’ ένα νέο σχέδιο Ανάν) ή θα αντιδράσουμε; Την απάντηση επ’ αυτού την έδωσε, χθες, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, γράφοντας πως «Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει. […] ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες…»