Όσο ζει, θα πεθαίνουμε

«Όσο ζω, ευρωομόλογα δεν θα υπάρξουν» φέρεται να δήλωσε η Άγκελα Μέρκελ σε κλειστή συνεδρίαση των βουλευτών του κόμματός της. Δραματική η ρήση, η οποία εκ πρώτης όψεως παραπέμπει σε ιδεοληψία ψυχοπαθολογικής υφής. Μία πιο προσεκτική, όμως, ανάγνωση οδηγεί στο ενδεχόμενο της σκόπιμης διαρροής στο πλαίσιο των παζαριών που θα λάβουν χώρα στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, σήμερα και αύριο. Για την ακρίβεια, υπάρχει η περίπτωση να αποφασισθεί η «κοινοτικοποίηση», δηλαδή η αντιμετώπιση από κοινού, όχι του συνόλου των εθνικών χρεών αλλά μέρους του. Θα έχουμε, με άλλα λόγια, ευρωομόλογα για ένα μέρος του χρέους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Μέχρι σήμερα η ευρωζώνη δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους που προκλήθηκε από το τσουνάμι του 2008 στη Γουόλ Στρητ. Κι αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην επιμονή του Βερολίνου να επιχειρεί να σβήσει τη φωτιά της ευρωπαϊκής κρίσης με βενζίνη(λιτότητα), η οποία τελικά προκάλεσε πιο βαθιά ύφεση. Κι αυτό όταν υπήρχαν τα ανάλογα προηγούμενα του 1930 με τον Χ. Χούβερ στις ΗΠΑ και τον Χ. Μπράνινγκ στη Γερμανία(Δημοκρατία της Βαϊμάρης). Σε κάθε περίπτωση, η κρίση αντιμετωπίστηκε μέχρι τώρα με ένα παζάρι όπου κυριαρχούσε η υπεράσπιση των βραχυπρόθεσμων εθνικών συμφερόντων κυρίως των Γερμανών και με μία πρωτοφανή επίθεση εναντίον της Ελλάδας ως δήθεν μοναδικής αιτίας της ευρωπαϊκής κρίσης. Κι αυτό μέχρι να επεκταθεί η κρίση στην Ισπανία και την Ιταλία, προκαλώντας ισχυρές αναταράξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο. Έτσι, σήμερα, βρισκόμαστε για πρώτη φορά ενώπιον ενός σχεδίου που θα υπερβαίνει κάπως τα ημίμετρα, όχι βέβαια όσον αναφορά τη σωτηρία του κοινωνικού κράτους και της εργασίας(τεράστια ανεργία) αλλά σε ό,τι αφορά στη σωτηρία των τραπεζών και την κοινή άμυνα έναντι των «αγορών». Το σχέδιο που θα αποφασισθεί την Παρασκευή εκτιμάται ότι θα περιλαμβάνει δύο είδη μέτρων επείγουσας ανάγκης. Το πρώτο έχει σχέση με την ώθηση της Ανάπτυξης και την επανεκκίνηση των εθνικών οικονομιών. Και το δεύτερο με την ευελιξία των κεφαλαίων βοήθειας από τον μηχανισμό χρηματοπιστωτικής σταθερότητας προς τις χώρες που δέχονται τις σφοδρές επιθέσεις των αγορών, όπως είναι αυτή τη στιγμή η Ισπανία και η Ιταλία αλλά και η Κύπρος, οι οποίες δανείζονται με τοκογλυφικά επιτόκια. Στη συνέχεια το σχέδιο περιλαμβάνει την τραπεζική και δημοσιονομική(στο επίπεδο των εθνικών Προϋπολογισμών) ένωση. Τέλος, όπως προείπαμε, τα ευρωομόλογα θα καλύψουν ένα μέρος και όχι ολόκληρο το χρέος. Τούτων δοθέντων, το ερώτημα που τίθεται είναι: Η Μέρκελ θα κάνει την κίνησή της προς τα εμπρός; Ή θα επαναλάβει το «Όσο ζω…»; Στη δεύτερη περίπτωση, η καταστροφή της ευρωζώνης είναι επί θύραις.