Φασιστικό μίσος

Στην Άρτα στήνουν ενέδρες και κυνηγούν τους μετανάστες στα χωράφια και στους πορτοκαλεώνες. Στο Μεσολόγγι, όπως και στις γειτονιές της Αθήνας, οι κάτοικοι δεν καλούν την απούσα και πάντα αναποτελεσματική αστυνομία, αλλά τη Χρυσή Αυγή, η οποία λειτουργεί δίκην παρα-αστυνομίας με χαρακτηριστικά Κου Κλουξ Κλαν, αυτοδικώντας, τρομοκρατώντας και χτυπώντας, δίκαιους και μη, μετανάστες. Αυτή η παραστρατιωτική οργάνωση επιβραβεύθηκε, και χθες, από τους εκλογείς, εκφράζοντας το θρίαμβο της αμάθειας, του μίσους αλλά και της απελπισίας. Εδώ, όμως, δεν υπάρχει απλώς ένα φασιστικό μόρφωμα αλλά και το στοιχείο εκείνο που θα αποτελέσει τη μία πλευρά του επαπειλούμενου πλέον κοινωνικού εμφυλίου. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Και στη Βρετανία προ καιρού τα συνδικάτα είχαν ξεσηκωθεί, όχι εναντίον των τραπεζών, όχι εναντίον αυτών που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, ούτε εναντίον της κυβέρνησης, αλλά εναντίον των μεταναστών! Το «εσωτερικό προλεταριάτο» επιτίθεται στο «εξωτερικό προλεταριάτο». Η μετάθεση της σύγκρουσης στην περιφέρεια, ο «εμφύλιος των κάτω», αυτό που οι Αμερικανοί WASP’s ανήγαγαν σε επιστήμη στις ΗΠΑ, μεταφέρεται τώρα στην Ευρώπη. Για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Αυτοί οι οποίοι αποτελούσαν πριν λίγο καιρό(π.χ. Ολυμπιακοί αγώνες) τη φθηνή και ανασφάλιστη εργατική δύναμη που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών. Τώρα για όλα φταίνε οι ξένοι, αυτοί που πριν μας έκαναν τη δουλειά! Κι αυτό γιατί το σύστημα χρειάζεται ένα εξιλαστήριο θύμα, έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να κρύψει τη χρεοκοπία του. Χθες ήταν οι Εβραίοι, σήμερα, οι μετανάστες με πρόσχημα το χρώμα και τη φυλή τους. Αλλά η ανθρώπινη φύση είναι μία και καθολική(παντού η ίδια) έλεγε ο Σπινόζα, απαντώντας έτσι στους ρατσιστές κάθε εποχής που αποδίδουν σε κάποιους ανθρώπους αλλά και σε λαούς μία γονιδιακή ή αταβιστική «κακότητα». «Το μίσος, όπως και η αγάπη, τρέφονται με τα πιο μικρά πράγματα…» σημείωνε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Αλλά εδώ ισχύει η περίπτωση του Μερσώ(Α. Καμύ) που θα επανασυνθέσει τον αποδομημένο λόγω της ανεργίας και της μοναξιάς εαυτό του μέσα από το μίσος των άλλων. Ναι, ο Μερσώ μισεί «για να μην αισθάνεται μόνος», για να μην είναι ο δακτυλοδεικτούμενος απόκληρος. Θέλει με άλλα λόγια όλοι να χρεοκοπήσουν σαν κι αυτόν, όλοι να χάσουν τις δουλειές τους, τα μαγαζιά τους. Την μισερή ιδεολογία του την θέλει «καθαρή». Η οπτική του μίσους του είναι η καθαρότητα της φυλής, η υπεροχή της… ράτσας. Αυτό το μίσος είναι ο πυροκροτητής που θα βάλει φωτιά στις βόμβες-προβλήματα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Αν όλοι, όμως,, είμαστε ξένοι και ρατσιστές ο ένας για τον άλλο, θα πεθάνουμε από μίσος, δηλητηριασμένοι καθώς θα δαγκώνουμε την ίδια τη γλώσσα μας. Αλλά μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το μίσος, χωρίς τη Χρυσή Αυγή; Μπορούμε, αρκεί να αντικαταστήσουμε το μίσος με την Αγάπη, την αγάπη για όλους αδιακρίτως τους ανθρώπους με όρους χριστιανικότητας, αρκεί να δούμε την ξενότητα σαν ένα ταξίδι στην ξενότητα του άλλου και του αποξενωμένου εαυτού μας, με πυξίδα μία ηθική του σεβασμού ακόμα και για το ασυμβίβαστο. Αρκεί να πάψει το κρατικό κενό της ασφάλειας των πολιτών που έρχεται να καλύψει ο φασισμός και ο ρατσισμός ενός παράνομου κοινωνικού παραθεσμού που κρύβεται πίσω από μία πολιτική οργάνωση με νομότυπα χαρακτηριστικά.