Έγκλημα και τιμωρία

«Πέσε κάτω». Το ουρλιαχτό, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, επαναλήφθηκε αρκετές φορές, σηκώνοντας στο πόδι την ήσυχη γειτονιά του Περιστερίου. Ένας αστυνομικός περνάει χειροπέδες σ’ έναν νεαρό, που είναι μπρούμυτα στο έδαφος. «Τον έχω, μη τρέχεις» λέει στο συνάδελφό του, ενώ σηκώνει βίαια τον συλληφθέντα. «Τον έχεις, μην ασκείς βία» του φωνάζω. «Αν χτυπούσε το παιδί σου, δεν θα το έλεγες» μου απαντά και αισθάνομαι πως είναι έτοιμος να με συλλάβει. Κι όμως θα το έλεγα γιατί «μου συνέβη» του αντιτείνω. Αγριεύει. Αλλά ο συνάδελφός του τον παροτρύνει να φύγουν, αφού ρίχνουν σύμφωνα με πληροφορίες τον συλληφθέντα στο πορτ-παγκάζ ενός αυτοκινήτου. Μαθαίνω ότι κάπου αλλού ένας δημοτικός αστυνομικός χτυπάει έναν δημοσιογράφο, που προσπάθησε να καταγράψει μία παρόμοια βιαιότητα μετά από σύλληψη. Αντιλαμβάνομαι την ένταση, αλλά αδυνατώ να καταλάβω πως μπορεί να δέρνει κανείς έναν δεμένο άνθρωπο, όποιος κι αν είναι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας νεαρός κινδυνεύει να χάσει το νεφρό του μετά τον ξυλοδαρμό του από τα ΜΑΤ. Ούτε μπορώ να αντιληφθώ γιατί ένας στους δύο αστυνομικούς ψήφισαν και πάλι Χρυσή Αυγή, γιατί και πως η κουλτούρα της φασιστικής βίας έχει εμφιλοχωρήσει σ’ έναν σημαντικό θεσμό της Πολιτείας όπως η αστυνομία. Η τελευταία δεν μπορεί να λειτουργεί δίκην παραστρατιωτικής οργάνωσης, ούτε σε συνεργασία με ανάλογες οργανώσεις. Δεν μπορεί, δηλαδή, να λαμβάνει μέρος στον άτυπο κοινωνικό εμφύλιο, υποστηρίζοντας την εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν, αλλά, αντιθέτως, οφείλει να παρέχει ασφάλεια και να διασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη. Βεβαίως, στο βαθμό που η πολιτική της λιτότητας θα εξακολουθήσει να υφίσταται όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα βγαίνουν στην παρανομία μην έχοντας άλλο τρόπο να θρέψουν τα παιδιά τους. Ομοίως, όλο και περισσότεροι νοικοκυραίοι θα προσπαθούν να υπερασπισθούν τα σπίτια και τις ζωές τους προσφεύγοντας στην αυτοδικία εξαιτίας της απουσίας της αστυνομίας, ή στη Χρυσή Αυγή, επίσης για τον ίδιο λόγο! Ποια πρέπει να είναι η λύση; Κατ’ αρχήν η πολιτεία πρέπει να απαγορεύσει και να καταστείλει τη δράση παραθεσμών, όπως η παραστρατιωτική λειτουργίας της Χρυσής Αυγής, που έχουν καλύψει παράνομα το κενό σημαντικών θεσμών, όπως η αστυνομία. Αλλά αυτή δεν είναι μία θεραπεία στη ρίζα του κακού. Μόνο η αντιμετώπιση της ανεργίας, της πείνας, της ανέχειας και της απελπισίας είναι ικανή να παράσχει ριζική και μακρόχρονη λύση στη διάλυση του κοινωνικού ιστού και της ανθρωπιστικής καταστροφής που υφιστάμεθα. Συνεπώς, χρειάζεται αλλαγή πολιτικής, αλλαγή της γερμανικής συνταγής της βάρβαρης, νεοφιλελεύθερης λιτότητας, που αποδεδειγμένα οδηγεί στην ύφεση και στο θάνατο τόσο την ελληνική οικονομία όσο και την κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί οι φορολογούμενοι, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καθώς και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες να πληρώνουν συνεχώς αυτούς που δημιούργησαν την κρίση, δηλαδή τις τράπεζες. Δεν μπορεί να υπερχρεωνόμαστε ως κράτος ή να χάνουμε τα χρήματα των ασφαλιστικών μας ταμείων προκειμένου να σωθούν οι ιδιωτικές τράπεζες. Τουλάχιστον ας τις εθνικοποιήσουμε.