Η κρυψώνα της γενίκευσης

Η γενίκευση είναι φασισμός. Το να βάζεις στο ίδιο σακούλι θύτες και θύματα είναι κατάφωρη αδικία. Το να επιμένεις, συνεπώς, όπως η κ. Λαγκάρντ ότι οι Έλληνες δεν πληρώνουν τους φόρους τους, είναι συγχρόνως αδικία και αντιδημοκρατική γενίκευση. Γιατί οι Έλληνες πληρώνουν φόρους. Απλώς δεν πληρώνουν όλοι. Πολύ χειρότερα, πληρώνουν οι «κάτω», πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, πληρώνουν ακόμα και οι άνεργοι, ενώ οι πλούσιοι φοροαποφεύγουν και φοροδιαφεύγουν στους φορολογικούς παράδεισους υπό την ομπρέλα και τη συνενοχή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιος επώνυμος λέει "ελάτε να μας βρείτε". Ενώ οι Έλληνες εφοπλιστές έμπλεοι πατριωτισμού, απειλούν να φύγουν εάν φορολογηθούν! Όμως που κρύβονται οι φοροδιαφεύγοντες; Εκτός από τους φορολογικούς παραδείσους κρύβονται και στις γενικεύσεις της κ. Λαγκάρντ. Εκεί μέσα κρύβονται οι ένοχοι, οι πραγματικοί φοροφυγάδες, δηλαδή οι πολύ πλούσιοι, εκείνοι τους οποίους εκπροσωπεί το ΔΝΤ και οι τράπεζες, γιατί η γενικότητα είναι η κρυψώνα των «πάνω», των οποίων υπάλληλος είναι η κ. Λαγκάρντ και σύνολή η διεθνής πολιτική ελίτ. Κάποιοι, όπως διάφορα διεθνή μίντια, θεωρούν ότι ενδεχομένως η διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να διάβασε το βιβλίο του Edmond About «Η σύγχρονη Ελλάδα»(1858), αποσπάσματα του οποίου δημοσίευσε πρόσφατα το γαλλικό, σατυρικό έντυπο Canard enchaine. Εκεί μαθαίνουμε ότι «Η Ελλάδα είναι το μόνο γνωστό παράδειγμα μιας χώρας σε πλήρη χρεοκοπία από την ημέρα της γέννησής της(…) Όλοι οι Προϋπολογισμοί, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, είναι ελλειμματικοί». Η κατάσταση αυτή οδηγεί, σύμφωνα με τον Γάλλο συγγραφέα, στο δανεισμό. Όμως τα δάνεια κατασπαταλήθηκαν χωρίς να χρησιμοποιηθούν παραγωγικά. Και επισημαίνει ότι οι φορολογούμενοι «χαίρονται και σχεδόν ευτυχούν όταν δεν πληρώνουν καθόλου φόρο». Μισή αλήθεια, η όντως αντιπαραγωγική κατασπατάληση των δανείων, για να ειπωθεί ένα μεγάλο ψεύδος, ότι η φοροδιαφυγή, είναι το εθνικό μας σπορ, ότι βρίσκεται στο DNA μας. Όμως, ο κ. About δεν λέει τίποτα για την εξάρτηση, για τα Λαυρεωτικά, για την εκμετάλλευση της χώρας από τους ξένους, για τα ληστρικά επιτόκια των δανείων, για το ρόλο των τραπεζών, δεν μιλά για το γεγονός ότι και την τελευταία 20ετία του 19ου αιώνα είχαμε τη χρεοκοπία της Τουρκίας(Οθωμανικής αυτοκρατορίας τότε), τη χρεοκοπία της Αργεντινής και στη συνέχεια τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Ακριβώς η ίδια ιστορία με σήμερα. Γιατί, άραγε, συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτή η κυκλική επιστροφή εντός της ιστορίας; Εδώ δεν πρόκειται για τις κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού, αλλά για την χρηματοπιστωτική κρίση που επιστρέφει διαρκώς. Θυμίζουμε ότι δεν ήταν 1929 το πρώτο κραχ, αλλά το 1907 στις ΗΠΑ. Η άγνωστη νομισματική και χρηματιστική κρίση του 1907 έδειξε από πολύ νωρίς ότι ο καπιταλισμός είναι «αυτοκαταστροφικός». Ο αντιμονοπωλιακός νόμος του Σέρμαν στις ΗΠΑ, που ήταν μια προσπάθεια θέσπισης ορίων και κανόνων του παιγνίου παρέμεινε αδρανής μέχρι να τον ενεργοποιήσει ο πρόεδρος Θίοντορ Ρούζβελτ (1901-1909) μετά την κρίση του 1907. Ακόμα, η ίδρυση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ το 1913 (FED) και της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου(1912-1920) αν και έθεταν το πλαίσιο και τους κανόνες του ανταγωνισμού δεν αποσόβησαν το κραχ του 1929. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Αλλά ενώ ιστορικά οι ΗΠΑ κατάφερναν με τους διάφορους θεσμούς παρέμβασης να θέτουν υπό έλεγχο τις παρενέργειες του συστήματος, στην Ευρώπη σε ανάλογες περιπτώσεις είχαμε ανατροπές και επαναστάσεις, ακόμη και πολέμους. Θα συμβεί το ίδιο και σήμερα;